Sommige bands verdwijnen een tijdje in de schaduw, komen dan ineens weer opduiken, en doen alsof ze nooit weg zijn geweest. Dat is precies wat The Horrors hier doen met Nightlife. Alsof ze een paar jaar op vakantie zijn geweest, daar vooral in donkere clubs hebben rondgehangen, en nu met een iets vollere baard en net iets duisterdere synths terugkomen.
De Sound: Dansen Op De Afgrond, Maar Netjes
Nightlife klinkt precies zoals je verwacht van een band die gothic, post-punk en shoegaze in een cocktailshaker flikkert. Alles druipt van de sfeer: zware bassen, zinderende synths, en Faris Badwan’s stem die klinkt alsof hij je vanuit een rokerige kelder hypnotiseert.
De productie is dik in orde, alles perfect afgemeten. Maar eerlijk: het voelt ook een beetje alsof ze hun zwarte eyeliner keurig binnen de lijntjes hebben gehouden. Alles klinkt vet, donker, maar nergens dreigt het écht uit de bocht te vliegen.
De Teksten: Dansen In De Nacht, Denken Aan De Dageraad
Zoals het een goede Nightlife-plaat betaamt, gaan de teksten over duistere clubavonden, verloren zielen, neonlicht en het onvermijdelijke einde van elk feestje. Niks mis mee, maar je hebt ook het gevoel dat ze zichzelf hier een beetje herhalen.
Het is alsof je om drie uur ’s nachts in een club staat, iedereen ziet bewegen, maar ondertussen weet: morgenochtend zit iedereen gewoon weer braaf aan een cappuccino met havermelk.
Het Oordeel: Donker, Stijlvol, Maar Nooit Gevaarlijk
Als Nightlife een persoon was, is het die vriend die altijd perfect gekleed op het feestje verschijnt, elke cocktail kent, charmant is, maar waarvan je weet: die is keurig om half vier alweer thuis en poetst braaf z’n tanden. Stijlvol? Zeker. Spannend? Soms. Maar een beetje voorspelbaar op den duur.
Cijfer: 8.0 (★★★½) – The Horrors is duidelijk terug. Alles klinkt vet, alles is duister, alles klopt. Maar net als het nachtleven zelf: na een paar rondjes weet je precies hoe het afloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten