Cijfer: 7.5 – Groots gezongen, groots bedoeld, maar zó schoongepoetst dat je uitglijdt.
Superlover is één en al waardigheid. Je voelt de missie, de boodschap, de oprechte wil om te inspireren. En je hoort twee geweldige stemmen — Allison Russell en Annie Lennox — die geen noot verkeerd zingen. Maar ergens onderweg is het nummer zó netjes geworden, dat je bijna bang bent om het aan te raken.
Het is alsof iemand een boodschap in marmer heeft uitgehouwen, en toen heeft besloten dat het ook nog moest ruiken naar lavendel.
De Sound: Gepolijst tot het glimt
Strijkers? Check. Koortje? Natuurlijk. Productie? Vlekkeloos. En dat is precies het probleem. Alles is zo veilig, zo clean, dat het steriel begint te klinken. Je mist het rauwe. Je mist de adem. Zelfs de emoties lijken vooraf goedgekeurd door het management.
De Tekst: Mooi, krachtig… en ook een beetje op een tegeltje
De woorden zijn zorgvuldig gekozen, universeel, onmiskenbaar positief. Maar dat is ook de valkuil: alles is zó algemeen en zó keurig dat het meer klinkt als een campagne dan als een verhaal. Je hoort wat je moet horen. En dus voel je net iets minder.
Het Oordeel: Stijlvolle preek, maar zonder zweet
Als Superlover een persoon was, is het iemand die een indrukwekkende speech houdt, je beleefd bedankt voor het luisteren, en vervolgens wegloopt zonder dat je écht weet wie hij was.
Cijfer: 7.5 – Superlover is vocaal indrukwekkend, stijlvol en bloedserieus. Maar ook zó keurig, zó gepolijst, dat het nergens meer schuurt. Soms is het echte gevoel juist te vinden in de dingen die niet perfect zijn. Dit is een anthem met handschoenen aan. Mooi, maar niet memorabel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten