Cijfer: 6.8 – Mooie verlichting, maar nergens echte spanning. Alles light.
Max Barskih zingt over vlinders in zijn buik alsof hij net een luchtige yoghurtcommercial heeft afgerond. Stomach Butterflies klinkt als de soundtrack van een slowmotion make-uptutorial, met een beat die op kousenvoeten binnenkomt en nergens wil struikelen. De productie is gladder dan een wellnessfolder en de emotie is zo strak geregisseerd dat zelfs de vlinders zich aan een storyboard lijken te houden.
De Sound: Alles zacht, nergens echt
De synths glijden. De stem fluistert. Alles blijft keurig binnen de lijnen. Dit is geen liefdesverklaring, dit is een zachtjes uitgesproken productomschrijving van wat liefde ongeveer zou kunnen zijn, mits goed verlicht.
De video – esthetisch perfect – doet denken aan Sweet Harmony van The Beloved, maar dan zonder naaktheid, zonder lef, en met drie lagen Instagram-filter eroverheen. Alles voelt alsof het door een reclamebureau is goedgekeurd.
De Tekst: Liefde in PDF-formaat
De tekst probeert gevoelig te zijn, maar zegt uiteindelijk weinig. Geen schurende emoties, geen hartverscheurende zinnen. Gewoon: “ik voel iets... denk ik?” in 3 coupletten en een refrein.
Het Oordeel: Gevoel op aanvraag, express bezorgd
Als Stomach Butterflies een persoon was, is het iemand die je een liefdesbrief stuurt... via een Canva-template.
Cijfer: 6.8 – Stomach Butterflies is prachtig gestyled gevoel, maar het blijft aan de oppervlakte glimmen. Voor artiesten die denken dat sfeer automatisch diepgang betekent: dit is hoe het klinkt als je enkel de verpakking maakt, maar de inhoud vergeet. Een nummer als een screensaver — rustgevend, maar niemand blijft er echt bij hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten