⭐⭐⭐✨ (3.5/5)
Stephen Dawes serveert met Dopamine een fijne dosis alt-pop die, ironisch genoeg, net niet genoeg dopamine opwekt om écht euforisch van te worden. Het nummer heeft alle ingrediënten die een moderne poptrack nodig heeft: een catchy beat, een melancholische ondertoon en een refrein dat je na twee keer luisteren al mee kunt neuriën. Maar is dat genoeg om op te vallen tussen de berg aan TikTok-vriendelijke popliedjes?
Dawes’ stem zweeft moeiteloos tussen dromerig en nonchalant, ergens tussen The 1975 en Lauv in, met een vleugje boy-next-door-charme. Het is gepolijst, het is slick, maar misschien ook een tikkeltje te veilig. Het refrein blijft hangen, de productie is modern en clean, maar nergens krijg je het gevoel dat je iets hoort wat je niet al eerder hebt gehoord.
Als Dopamine een drug zou zijn, dan was het meer een kopje espresso dan een echte adrenalinekick. Lekker om je dag mee te beginnen, maar het verandert je leven niet. Desondanks, als je van smooth alt-pop met een melancholische rand houdt, dan is dit een prima toevoeging aan je playlist. Just don’t expect it to rewire your brain chemistry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten