Cijfer: 7.0 – Eén man, één gitaar, en een hele berg zelfvertrouwen
Soms krijg je live-optredens waar alles gestript is: geen band, geen bombast, geen achtergrondkoortjes. Gewoon de man en zijn gitaar. Kaal, rauw, op het bot. En dat is precies wat Ashcroft hier doet. Alleen... hij vergeet even dat het verschil tussen intiem en saai best dun is.
De Sound: Akoestisch, maar vooral... voorspelbaar
Richard Ashcroft pakt zijn gitaar, gaat staan, kijkt naar het publiek en denkt waarschijnlijk: Ik heb dit lied al 1.000 keer gespeeld, maar hier komt-ie nog een keer, jongens!
En eerlijk is eerlijk: hij kán het. Die stem heeft nog steeds dat rafelige, bezielde randje, de akkoorden komen er prima uit, alles klopt. Maar spannend? Verrassend? Nee. Het voelt een beetje alsof je naar iemand kijkt die je net probeert uit te leggen dat hij voor de elfde keer met dezelfde ex afspreekt. "Dit keer wordt het anders." Maar je weet: het wordt gewoon wéér hetzelfde.
De Tekst: Moedige woorden, maar iets sleets geworden
C’mon People, We’re Making It Now — het klinkt alsof hij je persoonlijk moed in probeert te praten. Positief ingestoken, met opgestroopte mouwen. Alleen… als je al twintig jaar dezelfde boodschap blijft brengen zonder dat er veel nieuws gebeurt, wordt het op een gegeven moment toch een beetje een soort motivational speech van je gymleraar op de middelbare school. Goed bedoeld, maar je weet: niemand gaat harder rennen hierdoor.
Het Oordeel: Degelijk, Maar Je Hoopt Op Eén Losse Schroef
Als deze solo-versie een persoon was, dan was het die oude rocker op een feestje, gitaar onder de arm, die elke keer bij het kampvuur wéér met hetzelfde nummer komt. Iedereen knikt vriendelijk mee, maar ondertussen vraagt men zich af of er misschien ook nog iemand anders een liedje kent.
Geen fratsen, geen poespas, maar ook weinig risico. Het is netjes. Te netjes. Geen verrassing, geen ingestorte versterker, geen uithaal die nét te vals gaat. Alles blijft binnen het keurig afgebakende Ashcroft-terrein.
Cijfer: 7.0 – Prima akoestisch, maar nergens op het randje. Je hebt het gevoel dat zelfs de snaren op zijn gitaar exact weten wat er gaat komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten