Cijfer: 8.4 – Negen minuten chaos in HD. Houd je vast.
Kijk, als een artiest je tegenwoordig een nummertje van negen minuten voorschotelt, weet je: hier is iemand óf volledig losgeslagen, óf zo overtuigd van z’n eigen genialiteit dat zelfs Spotify denkt: Prima jongen, we geven je die extra serverruimte wel.
En YUNGBLUD? Die kiest voor allebei.
Hello Heaven, Hello is geen gewoon liedje. Het is een volledige rollercoaster, maar niet eentje waar je achterover kunt leunen met je handen in de lucht. Nee, dit is die achtbaan die gebouwd lijkt door iemand met een lichte burn-out, waar halverwege de rails piepen en je je afvraagt of je het einde haalt.
De Sound: ADHD met gitaar en grand piano
Vanaf de eerste seconde weet je: dit wordt geen easy ride. Het ene moment is het een piano-ballad die klinkt alsof Elton John en Billie Joe Armstrong samen in een katerige bui zijn beland. Twee minuten later knalt er een gitaarmuur over je heen alsof je per ongeluk een moshpit bent ingerend.
Het schakelt van liefelijk naar chaotisch, van fluisterend naar schreeuwend. Soms lijkt het alsof YUNGBLUD halverwege even zelf vergeten is wat hij wilde zeggen, maar dan herpakt hij zich weer alsof niets aan de hand is. ADHD op vinyl.
De Tekst: Hemel, Hel en Alles Ertussenin
De man is niet vies van grote woorden, zoveel is duidelijk. Hello Heaven, Hello klinkt alsof hij z’n complete dagboek in één ruk heeft opgelezen, zonder zich af te vragen of iemand nog kan volgen. Liefdesverdriet, existentiële vragen, de dood, zelftwijfel, religie — allemaal in de blender.
Je voelt je bij vlagen alsof je in een sessie zit van iemand die nét iets te lang zonder therapie heeft gezeten, maar tegelijk denk je ook: ja, hier zit vuur. Hier zit lef.
Het Oordeel: Overdreven? Zeker. Maar wél met ballen.
Als Hello Heaven, Hello een persoon was, dan is het die vriend die met te veel rode wijn in z’n mik je hele levensverhaal aan je opbiecht, compleet met schreeuwen, huilen, en op het eind een knuffel waarvan je niet weet of je blij bent of bezorgd moet zijn.
Maar eerlijk: liever dit dan de zoveelste brave poptrack van 2 minuten met voorspelbare refreinen. YUNGBLUD flikkert álles op tafel. En dat verdient respect.
Cijfer: 8.4 – Een 9 minuten durende emotionele achtbaanrit zonder veiligheidsbeugel. Soms vermoeiend, vaak briljant, maar in elk geval nooit saai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten