⭐⭐⭐⭐⭐ (5/5)
Sommige nummers zijn geen liedjes, maar kunstwerken. Gordon in the Willows is er zo één. Patrick Watson opent met een pianopartij die zo breekbaar is dat je bijna je adem inhoudt, alsof één verkeerde beweging het moment kan verstoren. En dan… Charlotte Cardin.
Haar stem snijdt door de stilte als een mes door zijde. Puur, kwetsbaar, maar met een onderhuidse kracht die je niet loslaat. Ze draagt het nummer volledig, alsof ze een verloren ziel bezingt in een mistige herfstnacht. Geen opsmuk, geen grootse climax – alleen rauwe, eerlijke emotie.
Watson blijft op de achtergrond, als een schilder die de perfecte kleuren kiest zonder zelf op het doek te staan. Dit is minimalisme op zijn mooist: elke noot, elke ademhaling telt. Het voelt als een fluistering in een wereld vol geschreeuw, een herinnering aan hoe muziek je écht kan raken.
Een tijdloos meesterwerkje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten