Cijfer: 8.1 – Theater, punk en ADHD in één dampende tornado.
YUNGBLUD live is nooit een subtiele ervaring, en Hello Heaven, Hello is daarop geen uitzondering. Het begint als een ballad, eindigt als een punkopera, en onderweg struikelt hij minstens drie keer over zijn eigen emoties. Maar dat is precies de bedoeling. Hij is een rockster voor mensen met TikTok-aandachtsspanne, maar wel één met een hartslag.
De Sound: Drie bruggen, vier stemmingen, nul rust
Het nummer vliegt van fluisterzang naar schreeuwmonoloog, via een synthlijn, langs een gitaarmuur, en eindigt in een collectieve hysterie. Je hoort een publiek dat óf extatisch is óf zich afvraagt wat er net gebeurd is. En YUNGBLUD zelf? Die zweeft ergens tussen een predikant en een puber in paniek.
Live werkt het, omdat het leeft. En omdat hij het meent. Je hoort de overslaande stem, het gebrek aan controle, de chaos. Maar liever dat dan de perfecte autotunezang van een popbot met danspasjes.
De Tekst: Groots, rommelig, oprecht
De tekst is ambitieus — een soort afscheid aan de hemel, een groet aan de hel, en een ode aan jezelf. Poëtisch? Soms. Over the top? Zeker. Maar live komt het beter binnen dan op plaat, omdat je voelt dat hij er middenin zit. Hij performt het alsof z’n leven ervan afhangt, en dat kun je hem niet kwalijk nemen.
Het Oordeel: Niet foutloos, wél echt
Als Hello Heaven, Hello [Live] een persoon was, is het die vriend die met te veel energie de kamer in komt stormen, alles omver praat, drie keer huilt, maar aan het eind van de avond toch gelijk blijkt te hebben.
Cijfer: 8.1 – YUNGBLUD live is een gecontroleerde chaos met oprechte intensiteit. Hello Heaven, Hello klinkt als een persoonlijke afgrond op hoog volume. Het is misschien niet altijd subtiel, maar het leeft, het ademt en het durft te breken. En dat is tegenwoordig al zeldzaam genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten