Cijfer: 7.1 – Muzikaal sfeertje prima, tekstueel een “uh-uh” en klaar.
Sommige nummers zetten je aan het denken. Andere nummers zetten je vooral aan om even helemaal níet na te denken. Closer Somehow valt in de laatste categorie. Het nummer kabbelt lekker door, alles klinkt fijn, dromerig, perfect geproduceerd voor je lo-fi playlist. Maar zodra het refrein komt, gebeurt er tekstueel... helemaal niks.
Gewoon "uh-uh." En dat herhaalt zich. Vier minuten lang. Alsof Benjamin halverwege dacht: "Ach joh, laat dat tekstschrijven maar zitten."
De Sound: Chill, zonder verrassing
Muzikaal is er niks mis mee. Strakke beats, zachte gitaarlijntjes, alles netjes. Het klinkt als de soundtrack van een Netflix-serie waarbij twee mensen betekenisvol naar elkaar kijken zonder iets te zeggen. Maar misschien lag dat niet aan de serie — misschien was het gewoon dit refrein.
Het Refrein: Uh-uh, en verder niks
Je wacht op een punchline, een zinnetje dat binnenkomt. Maar nee. Benjamin houdt het minimalistisch. Twee lettergrepen. Uh-uh. En nog eens. Op zich gedurfd, maar het voelt toch een beetje alsof hij tijdens het schrijven even naar buiten keek, vergat dat er nog een tekst moest komen, en dacht: "Dit kan ook wel."
Het Oordeel: Sfeervol behang, maar geen schilderij
Als Closer Somehow een persoon was, is het die vriend die op elk feestje met z’n capuchon op in de hoek staat, je aankijkt, iets wil zeggen, maar uiteindelijk alleen maar “uh-uh” mompelt. Intrigerend? Misschien. Maar na drie minuten hoop je toch dat er nog iets komt.
Cijfer: 7.1 – Muzikaal prima, refrein van twee lettergrepen. Fijn voor op de achtergrond, maar qua inhoud net zo leeg als een lege koelkast. Uh-uh indeed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten