S10 is terug met een albumtitel die je meteen doet denken: Nu gaat er iets fikken. Iemand steekt de boel in de hens, muziekstukken vliegen om je oren, emoties lopen hoog op. Maar bij het luisteren van Mijn Haren Ruiken Naar Vuur blijkt dat het vuur vooral figuurlijk blijft. Je ruikt het wel, maar echt in vlammen opgaan? Dat blijft uit.
De Sound: Beetje rook, weinig steekvlam
Vanaf de eerste track hoor je dat ze haar stijl iets heeft opgeschud. Minder fluister-rap, meer beat, meer pop, soms bijna dansvloer-waardig. Alsof S10 na jarenlang introspectie toch eens voorzichtig om zich heen is gaan kijken. Maar alles blijft keurig geregisseerd. Nergens krijg je het idee dat ze zichzelf in de fik steekt. Hooguit een klein kampvuurtje, waar je je handen boven warmt.
De productie is strak, alles klopt, maar je wacht toch steeds op die ene explosie die maar niet komt.
De Teksten: Melancholie met een aansteker, maar zonder brand
Die titel belooft vuur, en tekstueel blijft S10 trouw aan zichzelf. Kwetsbaarheid, zelfreflectie, donkere randjes. Mooi geschreven, af en toe raak. Maar ook hier: alles blijft gecontroleerd. Het voelt meer als de geur van smeulende sintels dan als een uitslaande brand.
Je krijgt het idee dat ze met de lucifer in de hand staat, maar halverwege besluit om toch maar geen benzine over de boel te gooien.
Het Oordeel: Mooi, beheerst, maar niet gevaarlijk
Als Mijn Haren Ruiken Naar Vuur een persoon was, dan was het iemand die je op een feestje belooft dat ze vanavond alles loslaat, maar om half één toch alweer met een kop thee op de bank zit. Keurig, verzorgd, licht ontvlambaar... maar je blijft hopen dat het een keer écht knettert.
Cijfer: 7.4 – S10 ruikt aan het vuur, wakkert het even aan, maar alles blijft netjes binnen de perken. Je hoort de smeulende emoties, maar niemand brandt zijn vingers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten