The Midnight - 'Summer's Ending Soon' (Official Visualizer)

The Midnight weet wat ze doen.
Altijd al.
Ze zijn de huis-DJ’s van je herinneringen aan een zomer die waarschijnlijk mooier was in je hoofd dan in het echt.
En Summer’s Ending Soon is daar het perfecte soundtrack-vervolg van.
Een muzikale zonsondergang die te lang duurt,
maar je laat wensen dat hij nóg langer duurde.

De synths zijn warm, de drums elektronisch maar menselijk,
en de stem — tja, die zingt zoals iemand praat in een film waar niemand écht gelukkig is,
maar alles er wel mooi uitziet.
Je hoort verlangen naar iets wat nog maar net voorbij is.
Of misschien nooit echt is geweest.

Er zit een typische jaren ’80-romantiek in,
maar dan zonder de schoudervullingen.
De tekst is eenvoudig, bijna cliché —
“the nights get colder”, “I still see your face”,
maar het werkt.
Omdat het oprecht klinkt.
En omdat iedereen ergens wel weet wat het is
om afscheid te nemen van iets wat je niet vast kon houden.

Summer’s Ending Soon is geen zomerhit.
Het is het liedje dat je opzet als je thuiskomt van vakantie,
en de koffer nog niet hebt uitgepakt.
Je ruikt zonnebrand op je handdoek en weet:
de zomer is echt voorbij.

---

Cijfer: 7,8

Hitpotentie: 8,3

Voor iedereen die met tegenzin terugkomt uit een droom.

Of gewoon houdt van een perfect geproduceerde synthwave-zucht met tranen in neon.

blaudzun - stripes

Blaudzun is terug, en je hoort het meteen.
Die stem.
Dat onmiskenbare donkere randje.
Een beetje Leonard Cohen op een fiets met tegenwind,
een beetje Arcade Fire in een regenjas.
Altijd melodramatisch, nooit overdreven.

Stripes is typisch Blaudzun, maar dan puntiger.
De coupletten zijn strak, bijna ingetogen.
Maar in het refrein trekt hij de gordijnen open:
groots, meeslepend, met een opbouw die niet smeekt maar eist dat je luistert.
Strijkers, synths, gitaarlagen – het is allemaal aanwezig,
maar nergens plakkerig.
Dit is geen bombast.
Dit is beheerst drama.

En het mooie:
hij zingt niet voor de Spotify-playlists.
Hij zingt voor mensen die nog luisteren.
Voor iedereen die zich soms tussen de strepen van het leven in voelt staan.
Niet zwart, niet wit.
Maar daar ergens middenin.

Tekstueel blijft het poëtisch op het mysterieuze af.
Je moet het twee keer horen om erdoor geraakt te worden.
En de derde keer om het te begrijpen.
Of juist niet.
Want misschien is dat de kracht van Blaudzun:
hij laat ruimte voor je eigen ruis.

Stripes is geen radioklapper.
Maar wel een song die zich vastzet —
in je hoofd,
in je borstkas,
ergens op de achtergrond van je dag.

---

Cijfer: 8,1

Hitpotentie: 7,9

Voor liefhebbers van melancholie met volume.

En voor iedereen die weet dat streepjes net zo goed een houvast kunnen zijn als een beperking.

Julian Lennon - because... Lyric Visualizer

Julian Lennon keert terug met because...
— een titel die hij zelf al gebruikte in 1985,
toen hij nog klonk als een jonge man op zoek naar erkenning,
en niet als de zoon van John,
maar als Julian.

In 2025 doet hij het opnieuw.
Zelfde titel, totaal andere energie.
De ballad is ingeruild voor iets snels, gejaagds,
een uptempo track met beats, scheurende synths en een toon van:
“ik besta nog, en ik wil wat zeggen.”

Maar wat wil hij eigenlijk zeggen?

De productie is strak, wat hyper zelfs,
alsof hij per se een Spotify-generatie wil aanspreken
die hem nooit heeft gekend.
Zijn stem klinkt scherper dan ooit,
bijna haastig.
En dat past bij het nummer —
maar schuurt ook.
Want waar zijn oude Because nog tijd nam om te ademen,
jaagt deze nieuwe versie vooral door,
alsof hij bang is om weer vergeten te worden.

Ergens is het dapper:
een artiest van in de zestig die kiest voor tempo en urgentie.
Niet teruggrijpen, maar vooruitduwen.
Alleen voelt het nog net iets te geforceerd —
alsof hij zichzelf probeert in te halen.
En dat lukt niet helemaal.

Je luistert met bewondering én verwarring.
Je hoort durf, maar mist richting.
Een statement met een stotter.

---

Cijfer: 6,4

Hitpotentie: 6,7

Julian Lennon wil geen echo van vroeger zijn.
Maar in de haast om dat te bewijzen,
wordt hij bijna onherkenbaar.

Jake Bugg - Never Said Goodbye (Single Version) [Lyric Video]

Jake Bugg doet in Never Said Goodbye precies wat je denkt dat hij gaat doen:
hij pakt een akoestische gitaar, een vleugje galm, en zijn inmiddels karakteristieke lijzige stem,
gooit daar wat Oasis-melancholie overheen,
en doet alsof 2002 nooit is opgehouden met regenen.

En toch werkt het.

Want tussen al die hoogglans TikTok-pop en gladgeproduceerde festivalheadliners
valt dit nummer op door wat het juist níet probeert te zijn.
Geen push naar de dansvloer. Geen beatdrop. Geen overdaad aan effect.
Gewoon een liedje. Over verdriet. Over afstand. Over iemand die je nooit echt gedag hebt gezegd.

De gitaarpartij is subtiel,
de opbouw voorzichtig maar raak —
en als Jake dan zingt alsof hij de woorden net pas durft te geloven,
geloof je hem ook.
Hij overschreeuwt niks.
Hij vertrouwt op het nummer zelf.

De Oasis-invloed hangt over alles,
maar dan zonder de opgefokte bravoure.
Meer Don’t Go Away dan Live Forever.
Britpop, maar dan volwassen geworden en licht vermoeid.
En dat is eigenlijk precies de charme.

Never Said Goodbye is geen hit die je van je stoel blaast.
Maar het is wel zo’n track die je halverwege een afspeellijst ineens raakt —
zonder dat je wist dat je daar gevoelig voor was.

---

Cijfer: 7,6

Hitpotentie: 8,1

Voor iedereen die nog weet hoe het voelde toen een liedje gewoon een gitaar, een stem en een gebroken zin nodig had.
Niet vernieuwend. Wel raak.

ALBUM RECENSIE : The Hives – The Hives Forever Forever The Hives (★★★½)

The Hives – The Hives Forever Forever The Hives
(★★★½ | Hitpotentie: 7,1)
Geen revolutie, wel een heerlijk lompe bevestiging: The Hives blijven The Hives.
Elf tracks vol razende gitaren, gebrul met flair en nul zelfreflectie.
Alsof volwassen worden optioneel is — en gelijk hebben ze.
Een plaat die schreeuwt, stampt en knipoogt.
Voor altijd, voor altijd: The Hives.

ALBUM RECENSIE ; Bryan Adams – Roll With The Punches (★½)

Bryan Adams – Roll With The Punches
(★½ | Hitpotentie: 4,4)
Oud en versleten rockclichés in een verpakking die zelfs Bryan zelf niet meer gelooft.
De stem kraakt, de teksten zijn lui, de productie vlak.
Een album dat vooral bewijst dat je ook te lang door kunt gaan.
Roll met iets anders, alsjeblieft.

Herbert Grönemeyer - Flieg (Lyric Video)

Herbert Grönemeyer zingt niet, hij worstelt zich door zinnen heen.
Alsof elk woord eerst bevochten moet worden op de werkelijkheid.
En in Flieg vliegt hij dus ook niet echt – hij wil vliegen.
Dat verschil voel je in elke seconde.
Dit is geen vrijheidslied. Dit is verlangen met knieën vol schaafwonden.

De stem is nog altijd uniek:
raspend, warm, met net genoeg breuklijnen om oprecht te klinken.
Hij roept niet. Hij overtuigt.
Of beter gezegd: hij raakt je voordat je snapt waarom.

De muziek bouwt langzaam op:
kleine toetsen, subtiele strijkers, een beat die pas laat binnenkomt.
En dan: ineens ruimte. Lucht. Vleugels.
Niet uitbundig, maar groot genoeg om te zweven boven alles wat zwaar is.
Een soort sonisch ademen.

En dan die video.
Een droom van beelden, perfect in balans tussen kunst en eenvoud.
Vogels, luchten, een mens in verwondering.
Alsof iemand het concept hoop heeft verfilmd zonder sentimenteel te worden.
Een clip die zelfs cynici even stil krijgt.
Ja, zelfs Marcel van Roosmalen.

Het geheel is groots zonder bombast, teder zonder zweverigheid.
Grönemeyer laat zien: ouderdom kan ook betekenis geven aan lichtheid.
Flieg is geen vlucht. Het is een opstijgen met open ogen.

Cijfer: 8,7
Hitpotentie: 7,8 – Voor iedereen die ooit probeerde op te stijgen terwijl de grond bleef trekken.
Met een fantastische video die de zwaarte even op pauze zet.

Patrick Watson & Solann – Ça va

Dit is geen nummer.
Dit is een zucht. Een fluister.
Een vergeten liefdesbrief die je jaren later terugvindt in een jas die niet meer past.

A Va klinkt alsof Serge Gainsbourg en Patrick Watson elkaar tegenkwamen op een herfstige Parijse ochtend, dronken van herinneringen,
en besloten samen iets te schrijven —
niet voor de radio,
maar voor het hart dat net iets te vaak teleurgesteld is.

De stem van Solann is weelderig, maar breekbaar.
Alsof ze elk woord proeft voordat ze het durft uit te spreken.
En Patrick Watson vult dat aan met zijn typische melancholie:
die pianotonen die altijd nét even langer blijven hangen dan nodig is.
Geen dramatiek. Wel verdriet, schoonheid, finesse.

De productie is teder:
zachtzoemende strijkers, een subtiel klokkenspel,
en daaronder een chanson-ritme dat niet naar Parijs ruikt, maar naar binnenkant.
Naar verlies. Naar de dingen die we niet meer durven zeggen.

Er is geen refrein dat blijft hangen.
Maar A Va blijft hangen.
Als een geur in je sjaal.
Of een stem in je hoofd die fluistert wat je eigenlijk allang wist.

Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 7,2 – Te mooi voor Spotify’s algoritme.
Te intiem voor de hitlijsten.
Maar als er rechtvaardigheid bestaat,
wordt dit het ultieme uber-chanson van het jaar.

S. Carey - Watercress (Official Video)

Er zijn nummers die je niet luistert, maar die je laten zitten.
In stilte. In jezelf.
Watercress is zo’n nummer.
Het drukt niet, het duwt niet — het ademt.

De stem is breekbaar, de piano zacht als ochtendlicht,
maar het zijn de gitaren die deze track optillen.
Niet opdringerig, maar warm en rijk,
als een herinnering die terugkomt zonder uitleg,
en ineens gewoon klopt.

De gitaar geeft ruimte, glijdt langs de melodie,
en zorgt voor iets wat veel singer-songwriters vergeten:
lucht. Vertraging. Vertrouwen in de stilte.

Het doet denken aan Bon Iver zonder autotune,
en aan Sufjan Stevens zonder schuldgevoel.
Melodieus, loom en precies vaag genoeg om betekenisvol te blijven.

Geen hit. Geen schreeuw.
Wel een sfeer. Een gevoel.
En een gitaarlijn die nog een tijdje in je hoofd rondloopt nadat alles allang is weggestorven.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,7 – Te langzaam voor de radio, te rijk voor oppervlakkigheid.
Een nummer voor mensen die weten dat stilte soms een instrument is.

Artemas - eat me alive

Hypermoderne synths. BPM op standje paniek.
eat me alive klinkt alsof je hoofd explodeert in slow motion terwijl je benen al dansen.
Artemas gooit al zijn zenuwen op de vloer, mixt het met overstuurde electronica
en noemt het liefde. Of lust. Of zelfdestructie in TikTok-formaat.

Het is catchy, ongemakkelijk en gevaarlijk verslavend.
Alsof The Weeknd met ADHD in een flikkerende kelder staat te schreeuwen:
“hou van me, of verslind me — maakt me niet uit, als het maar snel gaat.”

Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 9,1 – TikTok-core met tanden.
Dansen alsof je opgevreten wilt worden. En eerlijk: soms wil je dat gewoon.

Bon Jovi - Hollow Man [with Bruce Springsteen] (Official Lyric Video)

Het idee klinkt als een droom:
Bon Jovi en Bruce Springsteen, samen, één track, één boodschap, één Americana-epos.
De uitwerking is eerder:
“wat als twee vaders met gitaar een open podium betreden en besluiten een lied te schrijven over het gemis van… iets.”
Wat? Dat blijft onduidelijk.
Identiteit? Jeugdigheid? De tijd dat hun stemmen nog niet krasten?

Hollow Man klinkt alsof beide heren hun ziel op tafel leggen,
maar per ongeluk de placemats van iemand anders hebben meegenomen.
Bon Jovi zingt alsof hij net ontdekt heeft wat melancholie is.
Bruce probeert het te redden met wat rasp en soul,
maar ook hij weet: deze samenwerking is een puzzel waarvan één stukje in een andere doos zit.

De tekst is vaag en plechtig:
“I am a hollow man” –
tja, na vijf decennia stadionrock mag dat misschien ook.
Maar of je het op een song moet plakken is een tweede.

Muzikaal kabbelt het veilig voort.
Akoestische gitaren. Beetje strijkers. Wat galm.
Een ballad die zich groot voordoet,
maar uiteindelijk in het bushokje van de middelmaat eindigt.

Het is niet slecht.
Maar dat is het probleem.
Het had slecht mogen zijn. Of briljant. Of pijnlijk. Of gedurfd.
Maar nu is het vooral:
een zondagmiddagwandeling in spijkerjas. Met tegenwind.

Cijfer: 6,3
Hitpotentie: 7,0 – Te groot om te negeren, te tam om te onthouden.
Het soort samenwerking dat je begrijpt als je zelf 60 bent en weer een nieuwe motor koopt.

Seafret - Love In Reverse (Official Lyric Video)

Soms voelt een nummer als een open wond waar nog even in geprikt wordt —
niet om te pesten, maar om zeker te weten dat je nog iets voelt.
Dat is Love In Reverse.
Liefde, maar dan met terugspoelknop.
Niet de vlinders, maar de afscheidskus.
Niet het ja-woord, maar de stilte daarna.

Seafret heeft al vaker de emotionele snelweg genomen,
maar dit keer rijden ze achteruit.
Langzaam, voorzichtig,
alsof ze bang zijn om wéér iets kapot te maken.
De stem klinkt alsof hij huilt zonder dat er tranen vallen.
De productie is subtiel, met net genoeg ruimte voor echo’s van wat ooit was.

Het refrein blijft hangen als een gedachte die je 's nachts wakker houdt.
Niet omdat het catchy is,
maar omdat het pijn doet op een aangename manier.
Alsof iemand precies weet waar het misging – en het nog één keer wil uitleggen,
zonder hoop op herstel.

Is het origineel? Nee.
Is het raak? Absoluut.
Soms is een cliché gewoon waar.
En Seafret bewijst dat met precisie.

Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 7,9 – Voor gebroken zielen met een goede koptelefoon.
En voor iedereen die het einde eerder voelt dan het begin.

The Beaches - Fine, Let's Get Married (Official Visualizer)

er zijn nummers die beginnen met een vraag.
Deze begint met een zucht.
Fine, Let’s Get Married klinkt als iemand die zichzelf ten huwelijk vraagt omdat de ander het niet durft.
Een sarcastische bruiloftsballade voor iedereen die al ruzie heeft vóór de huwelijksnacht.

The Beaches doen waar ze goed in zijn:
ze klinken fel, vermoeid, grappig, feminien en fuck-it tegelijk.
Deze track is een cocktail van vermoeide romantiek, scheve blikken,
en een refrein dat klinkt alsof het door lippenstift is geschreven op een badkamerspiegel.

De gitaren zijn scherp maar niet schreeuwerig,
de drums slaan net hard genoeg om de twijfel te maskeren,
en de zang is zo nonchalant dat je bijna vergeet dat het eigenlijk over een serieus onderwerp gaat.
Trouwen? Oké dan. Als jij het zo graag wil. Maar verwacht geen taart.

Het mooiste is misschien wel dat het nergens zwaar wordt.
Geen dramatiek. Geen poëzie. Alleen de rauwe, geamuseerde constatering:
liefde is verwarrend, en dat mag best klinken als een punktrack met glitter.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 8,8 – Als sarcasme een hitlijst had, stond dit op 1.
Een van de leukste bruiloften die je liever niet bijwoont,
maar wél wil horen.

RECORD OF THE WEEK : sombr - 12 to 12 (official video)

Sommige nummers beginnen niet.
Ze zijn er gewoon ineens.
Als een donkere kamer waar het licht nooit heeft aangestaan.
Dat is 12 to 12 van SOMBR.
Geen intro, geen aankondiging, geen toeters of bellen.
Wel een beat die pulst alsof je hart zich probeert aan te passen aan het ritme van de nacht.

Dit is geen hit in de klassieke zin.
Geen refrein dat je meebrult, geen climax die je overspoelt.
Maar 12 to 12 heeft iets wat de meeste radiohits missen: controle.
IJs- en ijskoude controle.
Een groove die klinkt alsof hij speciaal ontworpen is voor een verlaten parkeergarage onder een metrolijn in Berlijn.
Strak, sec, nihilistisch bijna — maar met net genoeg gevoel om het menselijk te houden.

De stem (half gefluisterd, half gezongen) zweeft ergens tussen Thom Yorke en een slapeloze voice note die je nooit durfde te versturen.
En het refrein? Dat is er wel, maar je merkt het pas bij de derde luisterbeurt.
Want dit is geen muziek voor de oppervlakte.
Dit is onderhuids.
Het soort elektronica waarbij je op dinsdag nog steeds niet zeker weet of je nou blij of verdrietig werd van zaterdag.

De productie is loepzuiver.
De synths zijn hoekig maar warm.
En de ritmiek – monotoon in de best mogelijke zin.
Je gaat hier iets bij voelen, of je wil of niet.
Alleen weet je achteraf nog steeds niet wat.

Cijfer: 8,9
Hitpotentie: 9,2 – Record of the Week
Voor iedereen die liever in cirkels dan in refreinen denkt. Een clubplaat zonder club, een dansnummer zonder danspas. Maar wel met klasse. En duisternis. Veel duisternis.

INDIE TOP 20 WEEK 35

INDIE TOP 20 – WEEK 35

Voor iedereen die nog gelooft dat melancholie dansbaar kan zijn, dat gitaren zielen kunnen genezen en dat synths soms meer zeggen dan therapie.

Welkom in week 35.
De hitte van augustus zakt langzaam weg, maar deze lijst smeult nog na.
We krijgen een huilende Florence, een zwoegende Thom Yorke, en Tom Smith die een cliché als levensmotto zingt alsof zijn leven er letterlijk van afhangt.
Wolf Alice levert opnieuw, Bruce blijft Bruce, en The Last Dinner Party trekt de moordlustige glitterjurk weer aan.

Verder op de lijst:
punk met lippenstift, lo-fi ontbijtgevoelens, IJslandse weemoed, en een goth-epos van Patrick Wolf dat klinkt alsof Engeland in slow motion vergaat – met viool.
De muziek is goed. De wereld blijft ingewikkeld.
Gelukkig is er altijd nog deze lijst.
Voor wie het wil voelen.
En voor wie het niet meer wil uitleggen.

---

1. TOM SMITH – Life Is For Living
   Cijfer: 8,6 | Hitpotentie: 9,1 – RECORD OF THE WEEK
   Het klinkt als een tegeltje, maar dan gezongen door iemand die echt geleefd heeft. Smith zingt zoals alleen mensen met rimpels in hun ziel dat kunnen. Warm, doordrenkt van melancholie, maar met genoeg grandeur om een kerk mee vol te krijgen.

2. THOM YORK – Dialing In
   Cijfer: 8,5 | Hitpotentie: 8,0
   Thom belt in. Naar wie is onduidelijk. Waarschijnlijk naar zichzelf in een parallel universum waar emoties via glitches worden verzonden. Het klinkt geniaal. En vermoeid. Precies zoals we hem willen.

3. YUNGBLUD – Ghosts
   Cijfer: 8,3 | Hitpotentie: 8,9
   Nog steeds boos, maar nu met eyeliner die uit oprechte pijn druipt. Het is poppunk met hart, hoofd én hakken in het zand. Dramatisch op de juiste manier. Een emo-anthem met spa-roze.

4. BIG THIEF – All Night All Day
   Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 7,6
   Lenker blijft de koningin van het halve woord. Dwaalt muzikaal ergens tussen een kampvuur en een kosmisch ontwaken. Je weet niet waar je naar luistert, maar je weet dat het raakt. En dat is genoeg.

5. WOLF ALICE – The Sofa
   Cijfer: 8,7 | Hitpotentie: 9,0
   Een bank om in te verdwijnen. Ellie Rowsell zingt je in slaap, om je daarna met één ruk wakker te schudden. Gruizige schoonheid met tanden.

6. THE LAST DINNER PARTY – This Is The Killer Speaking
   Cijfer: 8,5 | Hitpotentie: 9,2
   Een moordenaar met stijl. Glamour noir op een glittervloer. Over the top, maar volledig terecht. Dit is geen band, dit is een theaterspektakel met een mes onder de jurk.

7. RICHARD HAWLEY – The Ocean
   Cijfer: 8,2 | Hitpotentie: 7,8
   De bariton der baritons. Croont je richting het diepe zonder zwemvest. Je verdrinkt graag. Een lied dat ruikt naar regen op oud leer.

8. BRUCE SPRINGSTEEN – Sunday Love
   Cijfer: 7,9 | Hitpotentie: 8,3
   The Boss preekt nog steeds voor zijn kerk. En hoewel de preek bekend is, blijft het binnenkomen. Americana met een rimpel, een zonnebril en een kapotte versnellingsbak.

9. FLORENCE + THE MACHINE – Everybody Scream
   Cijfer: 8,8 | Hitpotentie: 9,4
   Florence is klaar met fluisteren. Dit is een oerkreet, een heilige uitbarsting, een gothic explosie in slow motion. Ze staat op een klif. Jij staat ernaast. En je schreeuwt mee, of je wilt of niet.

10. WOLF ALICE – White Horses
    Cijfer: 8,1 | Hitpotentie: 7,6
    Galopperende melancholie. Net iets minder intens dan The Sofa, maar nog steeds beter dan 90% van de lijst. Ze doen het weer. En weer. En weer.

11. MY MORNING JACKET – Where to Begin
    Cijfer: 7,5 | Hitpotentie: 6,8
    Begint mooi. En blijft daar. Geen verrassingen, maar wel warm, ruimtelijk en troostend als een oude trui die eindelijk weer past.

12. OZARK HENRY – In The Wild
    Cijfer: 7,4 | Hitpotentie: 7,1
    Dwaalt door de bossen van zijn hoofd. Mooie geluiden, mooie stem, weinig urgentie. Meer natuurdocumentaire dan song. Maar wél smaakvol.

13. OF MONSTERS AND MEN – Ordinary Creature
    Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 8,2
    IJslandse melancholie zoals het bedoeld is. Koel van buiten, warm van binnen. Een nummer dat je langzaam ontdooit. En daarna in een deken wikkelt.

14. THE HIVES – The Hives Forever Forever The Tives
    Cijfer: 7,2 | Hitpotentie: 7,8
    Oude ADHD in een fris jasje. Alles aan dit nummer schreeuwt "vroeger was het beter!" Maar dan wel met gitaargeweld waar je nog net je rug op recht trekt. Nostalgisch rammen.

15. THE BEACHES – Lesbian Of The Year
    Cijfer: 8,4 | Hitpotentie: 8,7
    Punk met glitter, attitude en een refrein dat je in je gezicht slaat — maar dan met flair. Titel alleen al is goud. De rest ook.

16. SUNGAZE – Rice Crispies
    Cijfer: 7,6 | Hitpotentie: 7,0
    Lo-fi ontbijtpop. Dromerig, zacht, en precies rommelig genoeg om te blijven boeien. Ideaal voor mensen die hun trauma’s zachtjes willen neuriën.

17. NATION OF LANGUAGE – In Your Head
    Cijfer: 8,0 | Hitpotentie: 8,5
    Klinkt als een synthpopversie van een innerlijke monoloog die blijft doordraaien. Hypnotisch. Tikje manisch. En verslavend.

18. SUEDE – Dancing With The Europeans
    Cijfer: 7,8 | Hitpotentie: 7,3
    Brett Anderson danst nog steeds. Maar nu in een kostuum dat net iets te strak zit. Nog steeds elegant, maar ook een tikje vermoeid.

19. MIDLAKE – The Ghouls
    Cijfer: 8,3 | Hitpotentie: 6,8
    Een heilig vuur onder een dikke laag herfstbladeren. Geen fluisterfolk dit keer, maar dreiging met orgels. Klinkt als een cultdienst waar je stiekem bij wilt horen.

20. PATRICK WOLF – The Last Of England
    Cijfer: 8,4 | Hitpotentie: 6,5
    Een dramatisch monument op muziek. Geen hit. Geen meezingmoment. Alleen een viool, een stem vol theater en een land dat langzaam afbrokkelt. Prachtig. Onnavolgbaar. En totaal over the top. Gelukkig maar.

1.4 TOM SMITH - Life Is For Living

2.2 THOM YORK-Dialing In

3.3 YUNGBLUD - Ghosts

4.5 BIG THIEF - All Night All Day

5.1 WOLF ALICE -The Sofa

6.7  THE LAST DINNER PARTY- This Is The Killer Speaking*

7.10 RICHARD HAWLEY - The Ocean

8.11 BRUCE SPRINGSTEEN - Sunday love *

9.-- FLORENCE + THE MACHINE - Everybody Scream * 

10.12 WOLF ALICE - White Horses

11.13 MY MORNING JACKET - Where to Begin

12.14 OZARK HENRY - In The Wild

13.15 OF MONSTERS AND MEN - Ordinary Creature *

 14.16 THE HIVES - The Hives Forever Forever The Tives

15.17 THE BEACHES- Lesbian Of The Year 

16.18 SUNGAZE - Rice Crispies

 

17.19 NATION OF LANGUAGE - In Your Head 

18.6 SUEDE -Dancing With The Europeans 

19.-- MIDLAKE - The Ghouls

 20.-- PATRICK WOLF - The Last  Of England 

 

Carly Rae Jepsen- more

Carly Rae Jepsen.
Je weet wel. Call Me Maybe.
Dat liedje dat elke bruiloft nog steeds redt om kwart voor twaalf.
Sindsdien maakt ze muziek voor mensen die zich dapper proberen voor te doen als “indie-pop”,
maar ondertussen gewoon met een glitterjurk op safe spelen.
En dan komt ze nu met More.
Een nummer dat klinkt alsof het is geproduceerd door een Daft Punk-tribute act op TikTok,
met shufflebeats, een plastic baslijn en een stemmetje dat ook prima in een kinderserie over zingende alpaca’s had gepast.

Het begint nog hoopvol.
Synths, een beatje, een luchtige vibe.
Maar na 30 seconden weet je:
dit wordt geen meer, dit wordt nog een keer niks.

Haar stem is zó licht, zó glad,
dat je begint te vermoeden dat ze op helium zingt vanuit een IKEA-garderobe.
De tekst is standaard Carly:
iets vaags over hunkering, een onduidelijk verlangen,
en “meer” willen – van iets dat nooit echt concreet wordt.
Meer wat, Carly? Meer kleurpotloden? Meer TikTok-dansjes?
We komen er niet achter.
Want zodra het refrein komt, ben je het couplet alweer vergeten.

Er zit een poging in tot cool zijn.
Een Daft Punk-achtige groove.
Een vleugje Anderson .Paak-wannabe funk.
En een clip waarin waarschijnlijk weer iemand in slow motion een zonnebril opzet.
Maar het blijft platte disco voor mensen die hun emoties uitsluitend via ringlicht uitdrukken.

Cijfer: 5,3
Hitpotentie: 7,9 – Pop die door algoritmes wordt omhelsd, maar door je ziel straal genegeerd. Meer? Nee hoor. Minder graag.

Partick Watson - House on Fire

Als je een nummer House on Fire noemt, verwacht je iets vurigs.
Vlammen. Chaos. Alarmbellen.
Maar Patrick Watson kiest — natuurlijk — voor het tegenovergestelde.
Hier brandt niets.
Er smeult alleen iets.
In een hoekje.
In jezelf.

Het begint zoals veel van zijn nummers:
een piano, bijna te teder om aan te raken,
een stem die klinkt alsof hij door fluisteren probeert te blijven bestaan,
en een arrangement dat zich langzaam ontvouwt als een herinnering die je te lang had weggestopt.

Maar dan komt er iets bij.
Strijkers, elektronica, een weemoedige spanning die nergens ontploft maar wél onder je huid kruipt.
Patrick Watson is een meester in het suggereren van drama zonder het daadwerkelijk te laten gebeuren.
En House on Fire is precies dat:
een nummer waarin het huis niet echt afbrandt,
maar waar je wél in blijft staan omdat het zo mooi ruikt naar vroeger.

De tekst is vaag.
Poëtisch.
Ontwijkend.
Maar je begrijpt het precies.
Want dit is geen verhaal.
Dit is een gevoel dat je niet kunt uitleggen — alleen voelen.
Als je stil genoeg bent.

Het is geen nummer dat de radio haalt.
Geen refrein dat je meezingt.
Maar het grijpt je.
Vooral als je daar niet op voorbereid bent.

Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 6,1 – Geen hit, geen hype, geen hitlijstambitie. Maar wel erg mooi hoor. Zacht gloeiend. Voor mensen die liever luisteren dan praten.

Midlake - "The Ghouls" (Official Music Video)

Midlake.
De band van bomen, bossen, baarden en ballades.
Altijd braaf melancholisch, altijd netjes in flanel verpakt.
En dan ineens is er The Ghouls:
een nummer dat niet langer alleen kijkt naar de schaduwen, maar erin springt met fakkel en versterker.

Dit is een andere Midlake.
Niet radicaal anders — ze gaan echt niet ineens techno maken —
maar er zit vuur onder deze track.
Een heilig vuur, zelfs.
Gitaren die snijden, drums die bonken alsof ze iets te bewijzen hebben, en een orgelpartij die klinkt alsof een geestelijke bezeten is geraakt door de geest van Neil Young in een boze bui.

En dan die zang:
op het randje van bezwerend, licht dreigend, alsof er iets op het spel staat dat groter is dan een mislukt liefdesverhaal.
Dit is Midlake met ruggengraat.
Midlake met een woede-uitbarsting die al tien jaar sluimerde.
Alsof ze eindelijk besloten hebben dat je gevoelens niet alleen mag fluisteren, maar ook mág uitschreeuwen — zolang je het maar goed aanpakt.

De titel The Ghouls had eerst iets poëtisch, iets vaags, iets met bladeren.
Nu klinkt het als iets dat op je afkomt.
Iets dat niet alleen over je waakt, maar je ook achtervolgt.
En dat is precies wat dit nummer doet.

Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 7,1 – Nog steeds te alternatief voor de grote radiostations, maar met genoeg heilige woede om op te vallen. Een verrassing van een band die je dacht te kennen, tot ze ineens hun gitaar weer durfden vast te houden alsof het wél ergens om gaat.

Bright Eyes - Dyslexic Palindrome (feat. Hurray for the Riff Raff) [Offi...

Conor Oberst is terug.
En het klinkt alsof hij nooit is weggeweest —
wat precies het probleem én de kracht is van Dyslexic Palindrome.

De titel alleen al: een grap, een verwarring, een doordenker die zichzelf net niet begrijpt.
Een soort poëtische spagaat tussen ernst en ironie.
En dat is ook hoe dit nummer voelt:
een melancholisch duet over vastlopen, verdwalen en telkens weer dezelfde denkfouten maken – maar dan in mineur.

De stem van Oberst kraakt nog steeds als een deur in een verlaten huis.
Hij zingt niet, hij biecht.
Half dronken, half dromend,
en altijd net iets te laat.
Dan komt Hurray for the Riff Raff erbij –
als de tegenstem.
Rustiger, warmer, helderder.
Zij maakt het nummer af zonder het glad te trekken.

Muzikaal gebeurt er weinig, maar precies genoeg.
Een piano, wat zachte gitaren, een paar noten op een orgel alsof iemand vergeten is de studio af te sluiten.
Het tempo is traag, alsof de song bang is om bij het refrein te komen.
En eerlijk: dat is nergens voor nodig.
Want er is geen refrein.
Er is alleen een gevoel,
een lijn die je volgt tot hij zichzelf ontrafelt.

Dyslexic Palindrome is geen track voor in de auto.
Dit is iets voor als je ’s nachts in je woonkamer staat met een kop thee en een herinnering die je niet kunt afmaken.
Een nummer dat je alleen begrijpt als je al drie dagen in je hoofd zit.

Cijfer: 8,4

Hitpotentie: 5,9 – Te vaag voor de radio, te mooi om over te slaan. Voor mensen die vroeger dagboeken schreven in potlood en ze nooit hebben uitgegumd.

Scooter x Paul Elstak x Joost - Luv U More

Er zijn samenwerkingen die je niet aan ziet komen.
En dan heb je Scooter x Paul Elstak x Joost –
een muzikale car crash in slow motion,
maar dan met vuurwerk, een fluitje in je oor, en een stroboscooplamp op je netvlies.

Luv U More is een cover.
Natuurlijk.
Van Sunscreem uit de jaren ’90.
Maar wat er hier mee gebeurt, is geen eerbetoon.
Het is een ontploffing.
Een reanimatie met een defibrillator op standje “festival mainstage 03:45 uur ‘s nachts”.
H.P. Baxxter (Scooter, 60+, kaal en nog steeds schreeuwend alsof ie bij de tandarts zit) roept dingen waar je geen toestemming voor gaf.
Paul Elstak schuift beats in je borstkas alsof je nog nooit een pauze nodig hebt gehad.
En Joost?
Joost heeft de tijd van zijn leven.
Of een hele zware suikerdip.
Of allebei.

De track is één grote ADHD-bom met de energie van een voetbalfeest in Spijkenisse waar net een hele krat Red Bull is omgevallen.
Er zit geen subtiliteit in, geen nuance, geen boodschap.
Alleen liefde.
En snelheid.
En het gevoel dat als je hier niet op springt, je officieel oud bent.

Is het goed?
Nee.
Is het leuk?
Absoluut.
Dit is geen liedje.
Dit is een ervaring.
Een aftermovie in audioformaat.
En stiekem – heel stiekem – is dat precies wat je soms nodig hebt.

Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 9,3 – Alle festivals. Alle TikToks. Alle mensen met een trainingsbroek en jeugdtrauma’s die ze liever uitstampen op een gabberbeat dan met een therapeut. Hardcore will never die – en met Joost erbij krijgen we er zelfs nog een punchline bij.

Art Deco (Parov Stelar Artifact Version) Lana Del Rey

Lana Del Rey is het type artiest dat je niet per se begrijpt, maar die je accepteert als een natuurverschijnsel.
Net als mist, of vertraging bij de NS.
En Art Deco was ooit al een van haar meest lome, desolate tracks.
Een zacht zuchtende ode aan mensen die staren naar de horizon met een glas wodka-tonic in de hand en een leegte in de ogen.

En dan komt Parov Stelar.
Elektronische dandy, koning van de elektroswing, en niet bepaald bekend om zijn subtiliteit.
Toch?
Fout.
Want de Artifact Version is verrassend beheerst.
Alsof Parov in de studio heeft gezeten met één vinger op de knop en z’n andere hand op een glas rode wijn.
De beat schuift langzaam onder Lana’s fluisterzang.
Geen drop, geen swingcircus, geen circusact.
Slechts een broeierige, pulserende onderlaag die het origineel niet overschreeuwt, maar uitrekt.

Lana blijft ondoorgrondelijk.
Ze zingt alsof ze alles weet, maar gewoon geen zin heeft om het uit te leggen.
De synths golven zacht onder haar stem als een dansvloer in slow motion,
en de track voelt ineens minder als een treurmars, meer als een nacht die je per ongeluk in stand-by hebt geleefd.

Art Deco krijgt hier geen nieuw gezicht –
maar wel nieuwe wangen, een schaduw van oogschaduw,
en een sigarettenrookfilter waardoor alles net iets tragischer lijkt.
Zoals het hoort bij Lana.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,6 – Niet voor de dansvloer. Wél voor mensen die met één oog open in bed liggen en denken: “dit is misschien wel de mooiste soundtrack voor mijn laatste onvoltooide gedachte.”

Halsey - Gasoline (Official Music Video)

Do you call yourself a fucking hurricane like me?”
Ja hoor. Halsey stelt de vragen die je moeder liever niet hoort tijdens het avondeten.
Gasoline is niet zomaar een popsong — het is een emotionele auditie voor de hoofdrol in je eigen breakdown.
Vol zelfhaat, diagnoses en synthetische woede.
En je zingt het keihard mee.
Want herkenning is ook iets waard, blijkbaar.

De productie is loeistrak.
Een mix van electropop, industrial en die typische 2010’s alt-pop-saus die klinkt alsof iemand Lorde in een blender heeft gegooid samen met een capsule Prozac.
Het refrein is catchy op een manier die je eigenlijk ongemakkelijk zou moeten vinden.
Maar je gaat toch.
Keihard.

Halsey weet: kwetsbaarheid verkoopt pas écht goed als je het produceert alsof het op een festival moet ontploffen.
En Gasoline is precies dat:
een innerlijke monoloog met een knal.
Een therapiegesprek op een beat.
Geen oplossing. Wel een hook.

Het is groots. Het is heftig.
En het is, eerlijk is eerlijk, een beetje over de top.
Maar daar zit juist de kracht.
Halsey maakt van mentale instabiliteit iets om op te dansen.
En dat is precies waarom het blijft hangen.

Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 9,0 – Geen feelgood, wel fullblast. Voor iedereen die ooit zijn diagnose gegoogeld heeft met de volumeknop op 10.

Jeremy Zucker - i don't know you (Official Visualizer)

e hebt break-up songs.
Je hebt "ik-ben-de-weg-kwijt"-songs.
En dan heb je i don't know you van Jeremy Zucker:
een nummer dat niet schreeuwt, niet klaagt, en niet smeekt.
Het zegt gewoon: “ik ken je niet (meer)” —
op een toon die eerder vermoeid dan verdrietig klinkt.
Alsof zelfs het rouwen gemute is.

Jeremy Zucker is de posterboy van de gevoeligheid-met-algoritme-generatie.
Hij zingt breekbaar, maar altijd binnen de lijntjes.
Zijn stem klinkt alsof hij eerst even toestemming heeft gevraagd aan z’n emoties om ze te uiten.
En het werkt.
Want deze track raakt je precies op dat plekje tussen melancholie en gelatenheid — het punt waarop je al weet dat iets stuk is, maar nog te moe bent om het écht te voelen.

De productie is zoals altijd bij Zucker:
minimalistisch, clean, gevoelig op safe.
Een gitaarlijntje hier, een beetje galm daar, een zacht beatje dat op je borst tikt als een herinnering die niet teruggaat naar voicemail.

Het gevaar?
Je luistert het weg.
Het is zó ingetogen dat het ook langs je heen kan glijden.
Maar als je het moment pakt — op de juiste avond, in de juiste stilte —
dan slaat het binnen.
Harder dan je verwacht.

Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 8,4 – Perfect voor lo-fi playlists, regenachtige autoritten en iedereen die zich ooit heeft afgevraagd: “Wie ben jij eigenlijk geworden?”

Indochine – No Name (Edit Version)

Indochine, de band die al veertig jaar klinkt alsof ze nét zijn ontsnapt uit een rookmachine in een zwart-wit videoclip, komt met een edit version van No Name.
Dat betekent: korter, strakker, beter te verdragen voor mensen met een aandachtsspanne van een halve TikTok.
Maar het blijft Indochine: melodramatisch, meeslepend, en altijd met één been in 1986.

No Name is zoals de titel al zegt: naamloos.
Zonder identiteit, zonder duidelijke boodschap, zonder poëtische overdaad — en dat is verfrissend.
Want in plaats van te vervallen in bombast of nostalgische zelfverheerlijking, houdt dit nummer het klein.
Nou ja, Frans klein.
Dat is nog steeds een echoënd refrein, synths met galm, en een zanger die zingt alsof hij net is afgewezen door iemand met een literair tijdschrift in de hand.

De edit doet z’n werk: alles is net iets efficiënter, maar de emotie blijft intact.
En ja, het is weer die typische Indochine-cocktail van melancholie, synthpop en post-punk pose.
Maar wat wil je ook?
De Fransen snappen allang dat stijl belangrijker is dan inhoud, zolang je maar gelooft dat het diepzinnig is.

No Name is geen hit.
En dat weet het zelf ook.
Maar het is wél een sfeervolle reis door een zwartleren binnenwereld waar regen altijd mooier klinkt dan zonneschijn.
Oftewel: vintage Indochine.
Gereduceerd tot een behapbare versie, zonder dat de ziel er helemaal uit is gemonteerd.

Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 6,9 – Niet voor de massa, wel voor de mensen met eyeliner, een goed geheugen en een zwak voor synths die huilen als wolven.

fadawady - Walking In Circles

oms hoor je een nummer waarvan je denkt: dit klinkt alsof het al drie keer is uitgebracht, door drie verschillende artiesten, en alle drie keren op zondagochtend in een lege hotellobby.
Dat is Walking In Circles.
Een nummer dat zijn titel bloedserieus neemt: het begint, het draait, het glijdt… en voor je het weet ben je terug bij af.
Muzikaal gezien keurig.
Technisch netjes.
Maar emotioneel?
Tja.

Er zit iets in de sound dat onmiskenbaar verwijst naar de glanzende lounge-jaren van Shakatak.
Van die gladgestreken akkoorden, zachte percussie, slappende bas, toetsen die klinken als een cocktail met te veel ijsblokjes.
Het swingt, maar alleen als je in een wit overhemd met opgestroopte mouwen en instappers zonder sokken leeft.
De productie zegt: cool.
De melodie zegt: veilig.
De ziel zegt… eigenlijk helemaal niets.

De zang doet z’n best, maar komt nooit verder dan beleefd.
Alsof de zanger bang is je stoorzender te zijn bij het espressoapparaat.
Er is geen rauwheid, geen echte breuk, geen risico.
Alles is in balans — en precies daardoor voelt het alsof je naar een algoritme luistert dat geleerd heeft wat "leuk" klinkt.

En toch: het luistert lekker weg.
Het schuurt nergens, maar glijdt wel.
Voor een playlist met “chill met klasse” doet het z’n werk.
Maar als je zoekt naar emotie, verrassing of iets dat even binnenkomt als een mes?
Dan blijf je op je honger zitten.
Of beter: je blijft eindeloos cirkeltjes lopen.

Cijfer: 6,4

Hitpotentie: 7,5 – Klaar voor loungebars, achtergrondradio en zondagochtendontbijt. Maar te glad om te blijven plakken. Shakatak zou trots zijn. Of juist jaloers dat ze dit niet zelf nog een keer mochten uitbrengen.

PATRICK WOLF / THE LAST OF ENGLAND / VERTICAL VIDEO

---

Er zijn artiesten die de muziekwereld in stormen met hooks, beats en commerciële knuffelbaarheid.
En dan heb je Patrick Wolf:
een mens van fluweel, viool, eyeliner en artistiek drama dat zelden toegeeft aan de wetten van de popmuziek.
The Last of England is daar het schoolvoorbeeld van.
Een nummer dat klinkt alsof het geschreven is bij kaarslicht in een kamer vol regen, herinneringen en gestreken jasjes.

Er is geen refrein.
Geen meezingmoment.
Geen climax in de klassieke zin.
Alleen een constante, bedwelmende opbouw — als een literaire monoloog op muziek.
Een strijker hier, een piano daar, en Patrick’s stem die ergens tussen lijden en lyriek laveert.
Niet zingen om gehoord te worden, maar zingen omdat zwijgen onmogelijk is.

De titel is geen toeval: The Last of England.
Alsof hij zelf nog net uit het land is gevlucht voor het in grijze middelmaat en nostalgisch nationalisme verdronk.
Het klinkt als afscheid.
Als verlies.
Als een wandeling langs kliffen waar vroeger imperium lag, en nu enkel wind en geheugen.

Muzikaal is het bijna te rijk.
Over de top, ja.
Maar ook precies goed.
Alsof Max Richter en Rufus Wainwright een gothic kameropera in een Victoriaanse ruïne hebben opgevoerd.

Het enige wat ontbreekt is lucht.
En misschien een klein beetje ironie.
Maar goed, Patrick Wolf heeft nog nooit voor het lichte gekozen.
Dit is barok, broos en bloedserieus.
En juist daardoor beklijft het.

Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 5,8 – Te mooi om populair te zijn. Te theatraal om vergeten te worden. Een nummer dat je niet zingt, maar ondergaat — als een herfststorm in maatpak.