Je weet al wat er komt zodra je die eerste synths hoort:
dit wordt een mooie plaat.
Niet een goede, niet een noodzakelijke,
maar wel mooi.
Zoals een designvaas waar niemand ooit bloemen in durft te zetten.
Minimalistisch, perfect uitgefilterd, klinisch emotioneel.
Een koude traan in een nachtclub met dresscode.
SG Lewis doet wat hij al jaren doet:
retro-futuristische beats maken die zo glad zijn dat je er met je ziel op uitglijdt.
En London Grammar’s Hannah Reid? Die zingt, uiteraard, alsof haar hart is weggefilterd door een dure compressor.
Het is prachtig. Het is clean.
Maar voel je het?
Of denk je alleen maar dat je iets moet voelen?
De songtitel zegt het eigenlijk al: Feelings Gone.
Ze zijn weg.
Of beter: ze zijn weggemixt.
Er blijft iets zweven – tussen verlangen, afwijzing en een restje synthesizerreverb –
maar het landt nergens.
Een soort IKEA-relatie in muziekvorm: strak, opgeruimd, en na 3 minuten vraag je je af of je überhaupt verliefd bent geweest.
En tóch, het werkt.
Want het is knap gemaakt.
En het past.
In je auto, op je AirPods, bij die playlist genaamd Midnight Moodz
(ja, met een “z”).
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 8,7 – Voor de nacht, voor de clubs, voor mensen die wel willen huilen maar liever dansen alsof ze dat al gedaan hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten