Matt Berninger, de crooner met stropdas en stem vol littekens, komt deze keer met Nowhere Special — een song die klinkt alsof hij op een verlaten stationsperron is achtergelaten met alleen zijn eigen echo’s en een regenachtige straatlantaarn. De video? Fantastisch minimalistisch: een man in reflectie, langzaam verdwijnend in dubieuze mist en zachte kaarsverlichting. Esthetisch, zeker. Traag, absoluut. Maar laat ik eerlijk zijn: soms voelt het alsof het verlangen minder afzinkt dan het wegglijdt in de stilte.
De tekst is intens persoonlijk — dus in de traditie van iedere Berninger-track: over liefde die nooit onschuldig voelde, over verlangen dat altijd op zijn tenen liep. Zijn stem gromt, fluistert, smeekt – en je voelt dat hij het menen, zelfs als zijn woorden “nowhere” herhalen. Muzikaal bouwt het op als een rollercoaster die geen drop heeft — maar die stilte tussen de noten is misschien wel de punchline.
Voor de fans van Elvis Perkins in Dearland en The National is dit exact het soort melancholie dat je daarbij hoort. Voor de rest van de wereld: een song die misschien te veel verlangt van je geduld. Een herinnering dat alles ooit vervlogen raakt — behalve muziek die je hart even blootlegt.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 5,9 — Te arty voor mainstream radio, perfect voor de late avond met een glas wijn in de hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten