Herbert Grönemeyer zingt niet, hij worstelt zich door zinnen heen.
Alsof elk woord eerst bevochten moet worden op de werkelijkheid.
En in Flieg vliegt hij dus ook niet echt – hij wil vliegen.
Dat verschil voel je in elke seconde.
Dit is geen vrijheidslied. Dit is verlangen met knieën vol schaafwonden.
De stem is nog altijd uniek:
raspend, warm, met net genoeg breuklijnen om oprecht te klinken.
Hij roept niet. Hij overtuigt.
Of beter gezegd: hij raakt je voordat je snapt waarom.
De muziek bouwt langzaam op:
kleine toetsen, subtiele strijkers, een beat die pas laat binnenkomt.
En dan: ineens ruimte. Lucht. Vleugels.
Niet uitbundig, maar groot genoeg om te zweven boven alles wat zwaar is.
Een soort sonisch ademen.
En dan die video.
Een droom van beelden, perfect in balans tussen kunst en eenvoud.
Vogels, luchten, een mens in verwondering.
Alsof iemand het concept hoop heeft verfilmd zonder sentimenteel te worden.
Een clip die zelfs cynici even stil krijgt.
Ja, zelfs Marcel van Roosmalen.
Het geheel is groots zonder bombast, teder zonder zweverigheid.
Grönemeyer laat zien: ouderdom kan ook betekenis geven aan lichtheid.
Flieg is geen vlucht. Het is een opstijgen met open ogen.
Cijfer: 8,7
Hitpotentie: 7,8 – Voor iedereen die ooit probeerde op te stijgen terwijl de grond bleef trekken.
Met een fantastische video die de zwaarte even op pauze zet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten