Henry Morris: een zanger met een zweem van nachten in een LA‑studio, ergens tussen verloren liefdes en achterkamertjes met rood licht. Church Bells begint met een bel. Niet die van urgentie, maar eentje die zegt: “Ik heb dit nog niet afgesloten.” Een symbolische begrafenis, met één voet al uit het graf, maar we blijven luisteren.
Muzikaal is het minimalistisch. De beat draait alsof de klok net is gestopt – je hoort hem nog tikken, maar hij beweegt niet meer echt. De zang is breekbaar; elke adem klinkt alsof hij uit een kamer komt die net iets te leeg is. Je voelt het moment waarop Morris zich afvraagt: “Waarom sta ik hier eigenlijk te zingen?” – en je luistert, omdat je dat moment ook kent.
Er zijn geen explosies, geen refreinen die je meebrullen. Dit is pop voor wie net te laat opstaat na een ruzie, de stilte voelt, en een bel ineens te hard klinkt. Misschien is dat de kracht: Murphy’s wet op muziek – ''als je denkt dat het plat is, dan botst het tóch nog.''
Cijfer: 7,2
Hitpotentie: 5,8 – Geen toekomstig stadionnummer, wél een stille tweede hit als je ‘m nogmaals hoort tijdens een koffiepauze.
Ik hoorde dat ook jij er ‘bad feelings’ bij had. Dat betekent dat dit nummer iets heeft geraakt. Dat is misschien wel de grootste prestatie van Henry Morris vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten