Carly Rae Jepsen.
Je weet wel. Call Me Maybe.
Dat liedje dat elke bruiloft nog steeds redt om kwart voor twaalf.
Sindsdien maakt ze muziek voor mensen die zich dapper proberen voor te doen als “indie-pop”,
maar ondertussen gewoon met een glitterjurk op safe spelen.
En dan komt ze nu met More.
Een nummer dat klinkt alsof het is geproduceerd door een Daft Punk-tribute act op TikTok,
met shufflebeats, een plastic baslijn en een stemmetje dat ook prima in een kinderserie over zingende alpaca’s had gepast.
Het begint nog hoopvol.
Synths, een beatje, een luchtige vibe.
Maar na 30 seconden weet je:
dit wordt geen meer, dit wordt nog een keer niks.
Haar stem is zó licht, zó glad,
dat je begint te vermoeden dat ze op helium zingt vanuit een IKEA-garderobe.
De tekst is standaard Carly:
iets vaags over hunkering, een onduidelijk verlangen,
en “meer” willen – van iets dat nooit echt concreet wordt.
Meer wat, Carly? Meer kleurpotloden? Meer TikTok-dansjes?
We komen er niet achter.
Want zodra het refrein komt, ben je het couplet alweer vergeten.
Er zit een poging in tot cool zijn.
Een Daft Punk-achtige groove.
Een vleugje Anderson .Paak-wannabe funk.
En een clip waarin waarschijnlijk weer iemand in slow motion een zonnebril opzet.
Maar het blijft platte disco voor mensen die hun emoties uitsluitend via ringlicht uitdrukken.
Cijfer: 5,3
Hitpotentie: 7,9 – Pop die door algoritmes wordt omhelsd, maar door je ziel straal genegeerd. Meer? Nee hoor. Minder graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten