INDIE TOP 20 – WEEK 18
Elke week tuur ik naar de INDIE TOP 20 alsof het een testament is van mijn stemming. Wat gisteren nog een meesterwerk was, klinkt vandaag als een mislukte koffiereclame. Toch blijf ik luisteren. Waarom? Omdat ergens tussen het gefluister, de galm, en de synths met grootheidswaanzin nog steeds iets resoneert. Een tekst. Een akkoord. Een stilte. Dit is geen lijst. Dit is therapie met een beat.
1 (1) YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
Nog steeds op 1. En terecht. Een bombastische rollercoaster die bij elke luisterbeurt meer lagen prijsgeeft. Meer show dan introspectie, maar wat voor show.
2 (6) Sufjan Stevens – Mystery of Love (demo)
De demo die voelt als een afgerond hoofdstuk. Geen opsmuk, geen masker. Sufjan op z'n meest breekbaar. Fluistert zich zonder moeite omhoog.
3 (5) Damiano David – Next Summer*
De Italiaanse flamboyance vermengd met melancholie. Denk aan een Vespa in de regen. En dan toch charmant.
4 (9) Pulp – Spike Island*
Pulp is terug en klinkt als Pulp in topvorm: ironisch, dramatisch en dansbaar als een kater op zondag.
5 (2) Matt Berninger – Bonnet of Pins
De stem van een man die al jaren op het randje van de bar hangt. Broeierig en met elegante wanhoop. Zakt iets, maar blijft hangen.
6 (8) Sparks – Drowned In A Sea Of Tears*
Klinkt als een theatrale kermisrit door een gebroken hart. Niemand huilt zo opgewekt als Sparks.
7 (7) HAIM – Relationships
Strak, catchy, en met de juiste dosis zelfreflectie. De soundtrack van twijfelende millennials met een goed kapsel.
8 (3) These New Puritans ft. Caroline Polachek – Industrial Love
Donker en afstandelijk, maar stiekem bloedmooi. De liefde als koude machinekamer.
9 (--) The Pale White – Final Exit
Een Britpop-uppercut met stadionambities. Schurend, energiek en klaar om in bierlucht meegebruld te worden.
10 (--) Sufjan Stevens – Death With Dignity (demo)
Zelden klonk rouw zo intiem. Alsof je in zijn dagboek mag lezen. Alleen luisteren als je bereid bent om iets te voelen.
11 (4) Andy Bell – Don’t Cha Know
Zakt wat weg, maar blijft sympathiek doordreunen. Alsof je beste vriend je een goed bedoeld advies zingt.
12 (15) Sunday (1994) – Rain
Druilerige schoonheid. Alsof The Smiths een dag hun best deden om niet ironisch te klinken.
13 (16) Fontaines D.C. – Before You I Just Forget
Meer dreiging dan melodie, maar dat is precies het punt. Een knarsend relaas over verloren grip.
14 (--) Nick & June – Dark Dark Bright
Fluisterfolk met grootse melancholie. Liefde in slow motion, in een kamer met alleen maar kaarslicht.
15 (18) Patrick Wolf – Hymn of the Haar
Mysterieus, romantisch en een tikje excentriek. Alsof Patrick door een mistbank walsend zijn dagboek openritst.
16 (19) Matt Berninger ft. Hand Habits – Breaking Into Acting
Een klein liedje dat stiekem heel groot voelt. Alsof Berninger zich even herinnerde dat kwetsbaarheid een kracht is.
17 (20) Lana Del Rey – Henry, come on*
Lana op haar meest Lana. Cinematisch, zwaar aangezet, maar met een glimlach ergens in de verte.
18 (--) Basht. – Burn
Rammelend, rauw en met het hart op de tong. Geen revolutie, wel verdomd oprecht.
19 (--) Haute & Freddy – Shy Girl
80s synthglamour die net niet in de spiegel kijkt. Zacht dansen met heimwee in je schoenen.
20 (--) These New Puritans – A Season in Hell
Geen liedje, maar een sonisch gedicht. Niet geschikt voor de radio, wel voor nachten waarop je te veel denkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten