Een demo alsof Sufjan per ongeluk zijn ziel op band heeft gezet. Geen productie, geen opsmuk, alleen een stem die breekt en een melodie die je langzaam laat oplossen in je eigen herinneringen. Het voelt als kijken naar je jongere zelf door een beslagen raam, met net genoeg zonlicht om alles tragisch mooi te maken.
Hij stelt de vraag “what’s the point?” en maakt tegelijkertijd het antwoord voelbaar zonder het uit te spreken. Dit is geen liedje meer, dit is een fluistering die in je botten blijft hangen.
Cijfer: 9,1
Hitpotentie: 4,7 – Geen hit, maar wel het soort nummer dat op een begrafenis wordt gedraaid terwijl iedereen met vochtige ogen stil zit te knikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten