Future Days is Pearl Jam zonder gitaarmuur, zonder woede, zonder zweetband. Dit is niet de band die Alive of Even Flowschreeuwde in zalen vol dronken jaren ’90-types. Dit is een kampvuur. Met Eddie Vedder op fluisterstand, een akoestische gitaar op schoot en het gevoel dat hij op elk moment kan zeggen: “Sorry dat ik je lastigval.”
Het is een liefdeslied. Een kwetsbare ode. En dat van Pearl Jam. Je moet er even aan wennen. Geen feedback, geen solo’s, alleen warme akkoorden en Vedder die klinkt als een man die het allemaal eindelijk begrijpt – pas ná de storm. Dit is het geluid van iemand die terugkijkt, niet boos is, niet teleurgesteld, maar dankbaar. En dat is misschien wel het dapperste wat Pearl Jam ooit heeft gedaan.
De productie is minimalistisch, de tekst bijna gênant oprecht. Het soort nummer dat je alleen opzet als je even niks te bewijzen hebt. Of alles al kwijt bent.
En tóch raakt het. Omdat het echt is. Omdat Vedder zich hier niet groot houdt, maar klein maakt. En je gelooft hem. Voor het eerst in jaren niet als zanger van een legendarische band, maar gewoon als mens.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 5,0 (geen radiohit, geen moshpitmateriaal — maar een nummer dat stiekem blijft hangen, tussen de regels van je eigen leven)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten