Cally is Doves op hun meest Doves-achtig: sfeervol, langzaam opbouwend, en emotioneel zonder dat ze ooit hun stem hoeven te verheffen. Het nummer klinkt als een herinnering die je niet kunt plaatsen, maar wel ergens opslaat in je borstkast. En dan plots: kippenvel. Geen idee waarom. Dat is Doves.
De gitaren galmen als regen op een oud raamkozijn, de drums tikken als een klok die je niet vertrouwt, en de stem van Jimi Goodwin klinkt als een man die het allemaal net iets beter begrijpt dan jij. Niet omdat hij slimmer is, maar omdat hij het al drie keer heeft meegemaakt.
Cally is geen popliedje, geen hit-single, geen festivalanthem. Het is een landschap. Grijs, weids, en net genoeg zon aan het einde om je hart een zetje te geven. Het vraagt om aandacht. En geeft dan ook iets terug.
De opbouw is traag, maar nooit saai. De schoonheid zit in de details: een akkoordwissel hier, een echo daar. En ineens besef je: dit is geen nummer, dit is een stemming. Een gevoel dat je pas uren later merkt als je op de fiets zit en ineens zachter trapt.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 5,2 (te introvert voor de massa, maar essentieel voor liefhebbers van melancholie met melodie – en mensen die weten dat stilte ook een instrument is)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten