De gitaarversie van "Hannah’s Rip", gespeeld live in Ayco op 5 december 2025, is Tom Smith op zijn allerblootst. Geen strijkers, geen piano, geen decor — alleen een man, één microfoon en een gitaar die bijna net zo nerveus klinkt als hijzelf.
Het nummer begint met een droge, haperende gitaar-aanslag. Niet perfect, maar precies dát maakt het krachtig. Je hoort de spanning in zijn vingers, alsof hij niet zeker weet of hij dit wel wil spelen, maar geen keuze heeft. De gitaar klinkt dun, open, kwetsbaar — als een raam dat iemand op een koude decemberavond nét iets te ver open heeft gezet.
En dan begint Smith te zingen.
Zijn stem is rauw, broos en ongelofelijk dichtbij, alsof hij eerder tegen zichzelf spreekt dan tegen een zaal. Hij haalt sommige noten niet voluit, maar dat doet er niet toe: deze versie gaat niet over techniek maar over wat er onder de woorden ligt.
Het voelt alsof hij midden in het nummer een emotionele blauwe plek vindt waarvan hij niet wist dat die er nog zat.
De gitaar blijft constant onder hem — geen versieringen, geen uitstapjes, alleen akkoorden die het nummer overeind houden zoals een stoel waarvan één poot wiebelt, maar die toch blijft staan.
Wat deze versie zo uitzonderlijk maakt, is dat de stilte net zo belangrijk is als het geluid.
De pauzes tussen de akkoorden zijn bijna pijnlijk — alsof hij steeds een beslissing moet nemen of hij verder wil.
En telkens doet hij dat.
Stapje voor stapje.
Nooit heroïsch.
Wel menselijk.
Het publiek durft nauwelijks te ademen.
"Hannah’s Rip" wordt in deze gitaarsetting iets wat het op plaat nooit helemaal kon zijn:
een fluistering, een biecht, een rouwproces dat niet geschreeuwd wordt maar zacht uitgesproken, alsof elke letter op breken staat.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★½☆
Cijfer: 8,9
De meest rauwe, eerlijke en ontregelende liveversie die Smith in jaren heeft gegeven.
Hitpotentie: 7,4
Niet bedoeld voor radio, maar voor mensen die ’s nachts muziek zoeken die écht iets openbreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten