"Cloud" is precies het soort Seafret-nummer waarvan je na twintig seconden denkt: ja hoor, daar gaan we weer — iemand heeft een gevoel.
En gelukkig maar, want Seafret is op hun best wanneer ze verdriet inpakken alsof het een kaartje is dat te laat op de post is gegaan, maar alsnog aankomt.
Het nummer opent met die typische zachte akoestische gitaar: warm, simpel, bijna fluisterend. Het is alsof Seafret je voorzichtig bij de schouder aantikt: “Even zitten. We moeten praten.”
Dan komt de stem binnen — kwetsbaar maar standvastig, alsof hij de hele nacht wakker is geweest en nu eindelijk wil uitleggen waarom.
"Cloud" heeft die dromerige, mistige melancholie die Seafret zo goed beheerst. Je hoort regen die niet valt, een horizon die te ver weg blijft en een hart dat nét iets te vaak is dichtgeschoven. Het nummer zweeft, ademt en zoekt, zonder ooit te schreeuwen. Het is klein, maar het doet precies genoeg pijn.
De productie is prachtig sober: zachte lagen synth, subtiele drum, niets te veel, niets te weinig. Het soort eenvoud waar je niet onderuit komt. Het refrein blijft hangen als een gedachte die je dacht vergeten te zijn — niet omdat het bombastisch is, maar omdat het eerlijk is.
"Cloud" is pure Seafret: subtiel, breekbaar en emotioneel trefzeker.
Geen trucjes, geen bombast — alleen oprechte melancholie op je schoot.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,3
Een prachtig klein nummer dat groter voelt dan het durft te zijn.
Hitpotentie: 7,4
Sterk in folk- en mellowplaylists; geen grote hit, maar wel een blijvertje bij wie gevoelig wil zijn buiten werktijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten