Soms begint iets met twijfel.
En soms blijkt die twijfel precies het juiste begin.
Bij “When I Close My Eyes” is de eerste minuut bijna ongemakkelijk. Tom Odell zit daar, alleen met zijn piano, zijn stem nét iets te breekbaar, nét iets te voorzichtig. Je vraagt je af: gaat dit dragen? Of wordt dit weer zo’n Odell-momentje dat vooral heel serieus wil zijn?
Maar dan gebeurt het.
Langzaam. Zonder aankondiging.
De aarzeling verdwijnt niet — die verandert in spanning.
Odell zingt hier niet om indruk te maken, maar om overeind te blijven. Zijn stem kraakt, zoekt, glijdt soms net langs de toon. En juist dát maakt het geloofwaardig. Dit is geen perfecte live-versie, dit is een eerlijk moment op televisie. Geen muur van geluid, geen band om je achter te verschuilen. Alleen piano, adem en emotie.
De kracht zit ’m in de opbouw. Hij duwt niet. Hij trekt niet. Hij laat het nummer zichzelf ontvouwen. Tegen het einde is de aarzeling verdwenen en zit je als kijker ineens rechtop. Niet omdat het groot wordt, maar omdat het echt wordt.
Deze live-uitvoering laat zien waarom Tom Odell, ondanks alle clichés die hem soms aankleven, nog steeds relevant is. Niet omdat hij vernieuwt, maar omdat hij durft te blijven staan in zijn kwetsbaarheid. En soms is dat meer dan genoeg.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,3
Een aarzelende start die uitgroeit tot een oprechte, indringende live-uitvoering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten