KISS ME” wil verleiden. Dat hoor je meteen: een zwoele groove, een gladde popproductie, een tempo dat ergens tussen slaapkamer en nachtelijke autorit hangt. Alles staat klaar voor een intiem moment.
En dan is daar haar stem.
Eddie Benjamin zingt hoog.
Te hoog.
En ze blijft daar hangen, alsof afdalen geen optie is. Wat sensueel moet zijn, wordt daardoor al snel vervelend nadrukkelijk. Haar stem eist aandacht op een manier die haaks staat op de ontspannen sfeer die het nummer probeert op te roepen.
Muzikaal zit het degelijk in elkaar: warme baslijnen, subtiele beats, een moderne popstructuur die precies weet hoe hij moet klinken om op playlists te belanden. Dit is professioneel gemaakt, zonder twijfel. Maar telkens wanneer je denkt: oké, dit zou kunnen werken, trekt haar falset je weer uit het nummer.
Het probleem is niet dat Eddie Benjamin niet kan zingen — dat kan ze.
Het probleem is dat ze te weinig nuance laat horen. Geen dynamiek, geen breekpunt, geen schaduw. Alles blijft op dezelfde emotionele hoogte hangen, en dat maakt drie minuten verrassend lang.
In een nummer dat draait om nabijheid en aanraking, voelt die constante hoogte afstandelijk. Alsof iemand fluistert vanaf de overkant van de kamer.
“KISS ME” is daarmee een nummer dat zichzelf tegenwerkt.
De sfeer is aanwezig. De intentie is duidelijk.
Maar de uitvoering maakt het moeilijk om erin mee te gaan.
Eindoordeel
Sterren: ★★½☆☆
Cijfer: 5,7
Netjes geproduceerd, maar vocaal vermoeiend en daardoor lastig vol te houden.
Hit score: 6,5
Playlistvriendelijk, algoritmeproof, maar weinig kans op langdurige liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten