Dat Mr. Mister anno 2025 nog steeds “Broken Wings” speelt, voelt een beetje alsof iemand het fotoalbum van vroeger te enthousiast openslaat: liefdevol, vertederend… en licht ongemakkelijk.
Waarom?
Omdat sommige juweeltjes van toen nu zo’n soort porselein zijn geworden dat je beter niet meer op tafel zet.
Maar dan begint deze liveversie.
En ja hoor — na 2 minuten en 30 seconden gebeurt het: precies dat magische moment waarop het publiek net opgegeven had, en de band ineens besluit wél op te staan. De groove zet zich vast, de zang tilt op, de arrangementen gaan gloeien, en je hoort het: dáár brandt vuur.
Een band die weet wat dit nummer betekent — en het toch opnieuw aandurft.
De eerste minuten zijn breekbaar en voorzichtig. De stem van Richard Page heeft wat rafels gekregen — logisch, er zijn inmiddels vier decennia voorbij geslopen — maar hij zingt met dezelfde warme oprechtheid die het origineel zo bijzonder maakte. Je hoort verlies, leven, tijd… maar ook dat oneindige Mr. Mister-optimisme dat nooit helemaal sterft.
De band speelt strak maar niet klinisch:
– de gitaren zijn warmer,
– de toetsen worden minder 80’s en meer ‘tijdloos melancholisch’,
– en de drums klinken alsof ze eindelijk begrijpen dat dit nummer geen museumstuk is, maar een ademende klassieker.
En dan die 2:30.
Het moment waarop alles samenkomt.
Een vleugje soul, een scheutje urgentie, en ineens klinkt “Broken Wings” niet meer als een nostalgische verplichting, maar als een nieuw statement:
We leven nog. En we kúnnen dit nog.
“Broken Wings (Live 2025)” is geen reünie-nostalgie.
Het is een herinnering die weigert oud te worden — en op sommige avonden zelfs mooier klinkt dan het ooit deed.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,2
Een onverwacht sterke, doorleefde liveversie waarin tijd geen vijand blijkt, maar een ingrediënt.
Hitpotentie: 7,1
Geen radiohit — wél de perfecte surprise voor playlists met Live Classics, 40 Years Later of Emotionele Opeens-Ben-Ik-Geraakt-momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten