"Boycott Heaven" is precies het soort nummer dat The Format al jaren in de vingers heeft: half vrolijk, half verdrietig, en volledig verward over welke emotie er eigenlijk de bedoeling was. Het is indiepop die met een glimlach binnenkomt, maar met een steek achterblijft.
De track opent met springerige gitaren en een ritme dat klinkt alsof iemand enthousiast probeert te worden zonder te weten waarom. En dan de stem van Nate Ruess — nog steeds die heerlijk nasale, licht theatrale zang, alsof hij elk woord eerst even weegt op ironie voordat hij het uitspreekt.
De tekst is typisch The Format:
ongemakkelijke eerlijkheid verpakt in vrolijke melodie.
Een soort "ik voel me slecht maar het klinkt geweldig, dus wat nu?"
"Boycott Heaven" hangt ergens tussen een existentiële crisis en een feelgood-anthem, wat natuurlijk precies de plek is waar de band het liefst vertoeft.
Het refrein barst open met een bijna kinderlijk enthousiasme, terwijl de tekst je langzaam een trapje geeft richting melancholie.
Het is dat mooie Format-paradoxje: de wereld is ingewikkeld, maar het refrein mag wel lekker klinken.
Muzikaal zit alles slim in elkaar: energiek, lichtvoetig, maar toch met een onderliggende sleur die het geheel diepgang geeft.
"Boycott Heaven" voelt als een nummer dat glimlacht, maar wel met wallen onder de ogen.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,2
Slimme indiepop die vrolijk klinkt maar emotioneel scheef staat — precies zoals The Format dat wil.
Hitpotentie: 7,6
Sterk bij indie-luisteraars, lage mainstreamkans, maar hoge “dit nummer blijft langer hangen dan ik dacht”-factor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten