Als Robyn “Dopamine” zingt, weet je al dat het geen vrolijke scheikundeles wordt. Maar in handen van Marlon Hoffstadt verandert het nummer in iets dat tegelijk klinisch, euforisch en licht verontrustend is — alsof je midden op de dansvloer ineens beseft waarom je daar eigenlijk staat.
De remix gooit het origineel niet omver, maar trekt het strak. De beat is meedogenloos voortstuwend, de synths zijn koud en precies afgesteld, en alles voelt alsof het ontworpen is in een Berlijnse kelder waar emoties pas na sluitingstijd worden toegelaten.
Dit is dopamine zonder knuffel: functioneel, verslavend en nét te efficiënt.
Robyns stem blijft het anker. Ze klinkt hier minder troostend, meer observerend — alsof ze zelf ook weet dat dopamine geen oplossing is, maar een trucje. Haar vocalen zweven boven de beat als een gewetensstem die je negeert terwijl je toch nog één keer je handen de lucht in gooit.
Het knappe van Hoffstadts remix is dat hij de emotionele leegte niet wegpoetst, maar juist benadrukt. De euforie voelt tijdelijk, de drive licht dwangmatig. Dit is geen dansvloer als bevrijding, maar als herhaling. En juist daardoor werkt het zo goed.
De Marlon Hoffstadt Remix maakt van “Dopamine” geen groter nummer, maar een scherper nummer. Minder warmte, meer waarheid. Minder gevoel, meer drang.
Precies zoals dopamine zelf.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,6
Een ijskoude, messcherpe remix die Robyns emotie niet verdoezelt maar fileert.
Hitpotentie: 8,7
Zeer groot in clubs en elektronische playlists; perfecte late-night track; hoge kans op blijvende remix-klassieker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten