Richard Ashcroft in de BBC Piano Room is altijd een risico: het is of briljant, of hij klinkt als een man die in een pub te vaak heeft geroepen dat hij “nog steeds de beste zanger van zijn generatie is”.
Gelukkig krijgen we in deze versie van “Lady (Fallin’ In Love)” de eerste categorie: Ashcroft die zijn stem gebruikt alsof hij hem al vijftig jaar van plan was te breken, maar het steeds net niet doet.
De setting — piano, strijkers, minimale begeleiding — is precies waar Ashcroft het gevaarlijk goed doet. Hij zingt niet de noten, maar de littekens ertussen. Zijn stem kraakt, huilt een beetje, en draagt die herkenbare Ashcroft-arrogantie die tegelijk charmant en hopeloos is.
Het is alsof hij in één adem zegt:
“Ik hou van je,” en “Ik had dit eigenlijk niet moeten toegeven.”
De piano-arrangementen geven het nummer een soort statige melancholie. De toetsen rollen onder zijn stem alsof ze weten dat ze vandaag de verantwoordelijkheid dragen om hem niet uit elkaar te laten vallen. Ashcroft zwelgt, maar zonder kitsch. Hij bezweert het nummer — en het nummer laat zich gewillig bezweren.
Wat deze versie zo sterk maakt, is het contrast:
Het is romantisch, maar triest.
Warm, maar versleten.
Een liefdeslied dat alleen door Ashcroft gezongen kan worden omdat niemand anders zo mooi kan klinken terwijl hij bijna instort.
Als je het origineel kent, hoor je hier een man die ouder is geworden, eerlijker, en iets minder bezig met cool zijn.
De BBC Piano Room maakt hem naakt — en hij durft het.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,6
Een prachtige, doorleefde versie die Ashcroft neerzet zoals je hem het liefst hoort: wankel, warm en onwaarschijnlijk overtuigend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten