I Hold On" is zo’n nummer dat precies balanceert tussen moderne kwetsbaarheid en retroglans — alsof Reeve Stimpson per ongeluk een 80’s soundtrack heeft aangeslingerd waarop zijn hart besloot mee te doen. Denk: zachte synthlijnen, licht echoënde drums, een bas die meer wegheeft van een neonpuls dan van een echt instrument. Het voelt alsof hij een dagboek uit 1987 heeft opengeslagen, alleen om erachter te komen dat de problemen sindsdien niet veranderd zijn.
De zang is warm en licht breekbaar, maar dankzij die 80’s-productielaag klinkt het allemaal net een tikje dramatischer — in de goede zin. Stimpson zingt alsof hij met één hand een herinnering probeert vast te houden en met de andere probeert te voorkomen dat de wereld om hem heen instort. Dat maakt het geloofwaardig. Geen trucjes, geen overdaad, gewoon iemand die echt iets voelt.
De productie doet heerlijk nostalgisch aan:
– zachte shimmer-synths die opduiken als oude foto’s,
– drums met een vleugje gated reverb,
– en een refrein dat zich langzaam om je heen sluit, zoals goede 80’s melancholie hoort te doen.
Het is alsof Bruce Hornsby, Bleachers en een jonge a-ha op een regenachtige avond samen één nummer mochten maken — en Stimpson zei: “Laat mij de emotionele last maar dragen.”
Reeve Stimpson maakt van dit nummer geen schreeuwerige retrotrip, maar een subtiele ode aan de 80’s — precies genoeg om het tijdloos te maken, zonder het te laten klinken als een verkleedpartij.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,3
Sterk, sfeervol, melancholisch en overtuigend retro zonder kitsch.
Hitpotentie: 7,8
Grote kans in indie- en retroplaylists; klein risico dat iemand spontaan weer een walkman koopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten