"Irregular" van Stephen Dawes is zo’n nummer dat direct klinkt alsof het per ongeluk uit 1986 is gevallen en met zijn schouderpads nog netjes op zijn plek zit. Alles ademt eighties: de galmende drums, de pastelzachte synths, de baslijn die zich langzaam door de kamer slingert alsof hij net wakker is. Het heeft die typisch glanzende melancholie — vrolijk van buiten, licht wanhopig van binnen. De perfecte combinatie dus.
De stem van Dawes hangt er half boven, half onder: kwetsbaar, een tikje onvast en precies daardoor geloofwaardig. Het is alsof hij een liefdesverklaring probeert te geven maar ondertussen al weet dat hij straks in de regen staat, zonder jas. De melodie zit slim in elkaar: klein beginnen, groot eindigen, zonder ooit te overdrijven. Een soort moderne Coming of Age-soundtrack — maar dan van iemand die zijn leven net iets vaker op pauze heeft moeten zetten.
De productie heeft dat lekkere retrogevoel: een beetje Daft Punk-lichtval, een beetje The Weeknd-schaduw, en vooral veel synthpop-romantiek. Je voelt aan alles dat dit nummer geschreven is door iemand die te veel oude platen heeft beluisterd, maar er oprecht van houdt. En dat werkt.
"Irregular" is geen grote popsong, maar een slim opgebouwde, emotionele synthpop-kristal: helder, glinsterend en net breekbaar genoeg om je volledig mee te sleuren. Het is een nummer dat je niet overschreeuwt, maar zachtjes aan je knaagt.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,2
Sterke 80’s-revivalpop met karakter en net genoeg ruwheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten