Tom Smith levert met There Is Nothing in the Dark That Isn’t There in the Light een album af dat precies klinkt zoals de titel: lange schaduwen, veel stilte, en een lampje dat nét sterk genoeg brandt om te zien dat je eigen gedachten soms enger zijn dan de duisternis zelf.
Het hele album hangt in een soort zwevende melancholie. Niet zwaar, niet dramatisch — maar wel het soort verdriet dat je herkent als je ’s avonds je eigen weerspiegeling ziet en denkt: “Nou, we doen het er maar mee.” Smith zingt met die typische donkerfluwelen stem: warm, maar met rafelranden die verraden dat er meer speelt dan hij vertelt.
De productie is klein gehouden: piano die klinkt alsof hij in een oude kerk staat, gitaren die voorzichtig ademen, en strijkers die alleen binnenkomen als ze zéker weten dat ze niet storen. Alles in dienst van de stem — want Smith hoeft niet hard te zingen om je het gevoel te geven dat je wordt vastgehouden.
De nummers vloeien naadloos in elkaar over, alsof hij je meeneemt door een nacht waarin hij telkens fluistert: “Let maar op… het valt mee. Of niet. Maar ik blijf erbij.” Dat maakt dit album zowel intiem als licht beklemmend. Een warme deken met een steekje los.
Want het album is geen meesterwerk dat je van je stoel blaast — het is een subtiele, aandachtige, eerlijke plaat die je hand vasthoudt op momenten dat je niet zoekt naar antwoorden, maar gewoon iemand nodig hebt die in dezelfde kamer blijft.
Eindoordeel
Sterren: ★★★½☆
Cijfer: 7,6
Een sterk, intiem werk — prachtig van toon, soms een tikje te voorzichtig.
Hitpotentie: 6,9
Geen radio-album, geen festival-knaller — maar zeer geliefd onder mensen die hun emoties durven aan te raken zonder dat iemand het ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten