Memories Never Go” is zo’n titel waarvan je meteen denkt: ja hoor, daar gaan we weer. Maar Myle doet iets slims: hij bewijst die zin, in plaats van ’m te verklaren. Het nummer begint ingetogen, met een zachte productie die ruimte laat voor adem en twijfel. Geen haast, geen grootse entree — eerder het soort opening waarbij je vanzelf iets dichterbij komt zitten.
De beat is subtiel, de melodie meandert rustig, en de zang blijft beheerst. Myle kiest niet voor drama, maar voor herkenning. Dat werkt, omdat het nummer niet probeert om herinneringen groter te maken dan ze zijn. Ze blijven hier gewoon aanwezig — soms warm, soms pijnlijk, altijd hardnekkig.
Het refrein is geen ontlading maar een bevestiging. Het klinkt alsof het nummer zichzelf geruststelt: dit gaat niet weg, en dat hoeft ook niet. Precies daar krijgt het lied zijn kracht. Je voelt dat Myle meer vertrouwt op sfeer dan op een hook — een risico dat hij grotendeels wint.
Muzikaal blijft “Memories Never Go” aan de veilige kant, maar dat past bij de thematiek. Het nummer leunt niet op vernieuwingsdrang, maar op oprechtheid. En soms is dat genoeg — zeker als het zo consequent wordt volgehouden.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,1
Ingetogen, eerlijk en sfeervol — geen grote gebaren, wel effect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten