"Too Much" is zo’n nummer dat zichzelf per ongeluk te goed heeft samengevat in de titel.
Het is te veel moeite, te veel gloss, te veel proberen — en tegelijk te weinig spanning, te weinig lef, te weinig Idol.
Er hangt een soort “Eyes Without a Face”-schaduw over het nummer — maar alleen omdat je onbewust gaat vergelijken.
En dan merk je:
Eyes was spannend, mysterieus, broeierig.
"Too Much" klinkt eerder alsof iemand een Idol-achtige ballad in elkaar heeft gezet met AI, maar de emotionele plug-in vergeten is.
De jaren ’80 Billy – de man met vuur in de ogen en gevaar in de stem – die hoor je alleen nog in flitsen.
Nu klinkt hij alsof hij in de studio tegen de producer zei:
“Zet het volume van mijn leeftijd maar een beetje naar beneden.”
De productie is glad, zó glad dat je bijna wegglijdt.
De gitaren zijn veilig, de drums voorspelbaar, en het refrein komt binnen als een nat washandje: warm, maar niemand wordt er wakker van.
Toch is er iets aandoenlijks aan.
Alsof Idol wéét dat het niet meer wordt zoals vroeger, maar toch nog één keer probeert te laten horen dat hij het spel begrijpt.
Alleen: dit is niet het spel waarin hij ooit uitblonk.
En precies dát trefpunt maakt het nummer interessant in zijn mislukking:
Het probeert te vliegen, maar blijft hangen in een soort muzikale winterslaap.
Eindoordeel
Sterren: ★★☆☆☆
Cijfer: 5,9
Charmant dat hij het nog probeert, maar muzikaal: te veel moeite, te weinig resultaat.
Hitpotentie: 5,5
Voor nostalgische fans en Classic Rock-radioblokken.
Niet bedoeld om nieuwe mensen te overtuigen — en dat voelt iedereen meteen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten