De Stripped-versie van “Daydream” is een klassiek gevalletje: trek de productie weg en kijk wat er overblijft.
En wat er hier overblijft… is vooral leegte.
Waar de oorspronkelijke versie nog kon leunen op sfeer, galm en een voorzichtig opgebouwde emotie, staat Swinton hier ineens alleen in het licht. Gitaar, stem, stilte. En dan blijkt dat het nummer minder een lied is dan een idee van een lied.
De melodie is dun, het akkoordenschema voorspelbaar en de tekst — hoe oprecht ook bedoeld — blijft steken in algemeenheden. Dromen, verlangen, wegkijken, blijven hangen. Het is niet slecht, maar het is ook nergens specifiek genoeg om echt te raken.
In stripped vorm hoor je elk gebrek aan spanning genadeloos terug.
Swintons stem is zuiver en sympathiek, maar mist karakter om het nummer te dragen. Hij zingt netjes waar hij zou moeten breken. Hij blijft beheerst waar het pijn zou moeten doen.
En juist bij een stripped versie is dat funest: zonder franje moet emotie het werk doen — en die blijft hier te ver weg.
Niet pijnlijk omdat het slecht is — maar omdat het laat horen dat er onder de productie te weinig schuilt om echt te blijven hangen.
Soms is minder niet meer, maar gewoon… minder.
Eindoordeel
Sterren: ★★½☆☆
Cijfer: 5,5
Eerlijk uitgevoerd, maar inhoudelijk te dun om te overtuigen.
Hit score: 3,8
Geen hit, geen herhaaldrang.
Hooguit een voetnoot voor wie alles wil horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten