"Thrill of the Night" klinkt alsof de jaren tachtig een glitterjas aantrekken, Daft Punk op de achtergrond zacht bonjourfluistert, en Nile Rodgers met één beweging van zijn gitaar de straatverlichting romantischer maakt dan hij bedoeld had. Dit is disco, neon, zweterige clublucht en zelfbewuste glamour in één nummer gepropt. En toch voelt het moeiteloos, alsof Tellier gewoon even met zijn ellebogen op het mengpaneel leunde en per ongeluk een klassieker maakte.
Nile Rodgers tikt zijn gitaar aan zoals alleen Nile Rodgers dat kan: strak, funky, en net arrogant genoeg om je eraan te herinneren dat híj de reden is dat de dansvloer al vijftig jaar overeind blijft. Slayyyter komt als een neonengel binnenvliegen en zingt alsof ze een cyberpunk-versie van Debbie Harry heeft geërfd. En Tellier zelf zweeft eromheen als een Franse nachtfilosoof die net iets te vaak heeft gezegd: “Non, non, laat mij maar.”
De groove is glimmend, glijdend, bijna vloeibaar — Daft Punk zou trots zijn. De baslijn knipoogt naar "Random Access Memories”, de drums zijn strak genoeg om The Weeknd te laten blozen, en de synths dansen alsof ze al jaren liggen te wachten om weer eens op een dansvloer te mogen werken. Je voelt het: dit is een nummer dat niet alleen wil dat je beweegt, maar dat je je ook even herinnert waarom dansmuziek ooit zo magisch werd.
.
"Thrill of the Night" is een ode aan de nacht, de dansvloer en de nostalgie. Het is schaamteloos, glimmend en heerlijk over the top — precies zoals goede disco moet zijn.
Cijfer: 8,7
Sterren: ★★★★☆
Hitpotentie: 8,3
(Zéér playlistwaardig; grote kans in alternative disco-lijsten; klein risico dat je jezelf ineens in een glitterjack terugvindt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten