“Matches” klinkt alsof Melissa Etheridge heeft gedacht: laat ik nog één keer precies dat doen wat iedereen van mij verwacht.
En dat doet ze dan ook. Vakkundig. Betrouwbaar. En vooral: zonder enige vorm van verrassing.
Het nummer leunt zwaar op dat bekende americana-recept: een beetje gruizige gitaar, een licht slepend tempo, en Etheridge’ stem die nog altijd klinkt alsof ze elk woord met haar volle gewicht wil dragen. Dat is knap — haar stem is nog steeds een instrument met karakter — maar het probleem is dat je al na twintig seconden weet hoe dit nummer gaat eindigen.
De productie voelt veilig, bijna voorzichtig. Alsof niemand in de studio het aandurfde om iets kapot te maken.
Alles klopt, alles staat op de juiste plek, en toch blijft het gevoel hangen dat dit nummer vooral bestaat omdat het móést bestaan.
Tekstueel draait “Matches” om vuur, vonken, relaties die doven of juist oplaaien — metaforen die Etheridge al zo vaak heeft gebruikt dat ze inmiddels zelf een doos lucifers lijkt te zijn. Het brandt nog wel, maar nooit echt fel.
En daar zit precies de kern:
“Matches” is prima.
Niet slecht.
Niet gênant.
Maar ook niet het nummer waarvan je denkt: hierom luister ik nog naar nieuwe muziek.
Het is americana als comfort food: voedzaam, herkenbaar, maar je vergeet het snel weer.
Eindoordeel
Sterren: ★★★☆☆
Cijfer: 6,4
Degelijk, doorleefd en volledig voorspelbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten