Eindelijk.
Dat is het woord dat blijft hangen.
MIKA heeft lang gezocht naar zichzelf tussen theater, ironie en overdaad. En precies op het moment dat niemand het meer verwachtte, levert hij met “Immortal Love” een nummer af dat niet hoeft te schreeuwen om aandacht. Het staat er gewoon. Zeker. Zelfbewust. En opvallend goed.
De sound grijpt terug op de jaren 90, maar niet op de foute manier. Dit is geen retro-circus, maar elegante synthpop met klasse. Strakke beats, warme toetsen, een melodie die soepel voortglijdt. De echo van de Pet Shop Boys is onmiskenbaar: melancholie verpakt in pop, emotie zonder drama, stijl zonder franje.
En Mika?
Die doet iets wat hij zelden zo goed deed: hij houdt zich in.
Zijn stem klinkt gecontroleerd, licht en volwassen. Geen hysterische uithalen, geen camp-knipoog. Hij zingt alsof hij weet dat het nummer sterk genoeg is zonder opsmuk. Dat geeft rust — en precies daardoor komt het binnen.
Het refrein is verslavend zonder opdringerig te zijn. Het blijft hangen, maar dringt zich niet op. Dit is pop die je niet meteen wilt meezingen, maar die na drie keer luisteren ineens in je hoofd zit. En daar blijft.
Tekstueel is “Immortal Love” geen diepgravend essay, maar het hoeft ook niet. Het gaat over verlangen, duurzaamheid, liefde die groter wil zijn dan het moment. Universeel, ja — maar hier overtuigend gebracht.
“Immortal Love” voelt als een herpositionering. Niet groter, niet luider, maar beter.
MIKA klinkt hier als iemand die zijn plek heeft gevonden — en daar niet meer van weg hoeft.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★½☆
Cijfer: 8,7
Stijlvolle, elegante pop met een heerlijke 90’s synthglans. Mika op zijn best sinds jaren.
Hit score: 8,5
Zeer groot: radio, playlists én avondlijke autoritten. Dit gaat blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten