"Silver Stereo" is zo’n nummer dat klinkt alsof iemand per ongeluk op de melancholie-knop van de Nederlandse indie heeft gedrukt en daarna heeft besloten dat uitzetten teveel moeite kost. Baby Condor zingt alsof ze in een oude kringloopwinkel geboren zijn, tussen vergeelde cassettebandjes en een stereo-installatie die alleen nog werkt als je er eerst zacht tegen vloekt.
Het begint klein en fragiel — alsof het nummer eerst even moet checken of het wel zin heeft om te bestaan. Maar langzaam schuift er een gelaagd tapijt van gitaren en zachte synths onderdoor, het soort geluid waarop elke dertiger spontaan gaat nadenken over keuzes, gemiste kansen en waarom de plant in de woonkamer alweer dood is.
De zang is warm en dichtbij, alsof Baby Condor naast je op de bank zit met een kop thee die te heet is om vast te houden. Het heeft iets van early Bon Iver, maar dan minder houthakkersblues en meer: ik heb te lang naar mijn plafond gekeken en nu heb ik gevoelens.
Kortom: "Silver Stereo" is klein, fijn en licht verslavend.
Het soort nummer dat je pas opvalt als je het nodig hebt — en daarna niet meer kwijt wilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten