Wie Vanessa Paradis nog steeds ziet als dat meisje van Joe le taxi, heeft simpelweg niet opgelet.
“Les épines du cœur” is geen terugblik, geen nostalgisch knikje naar vroeger, maar een rustige verklaring van volwassenheid. Dit is een artiest die niets meer hoeft te bewijzen — en juist daarom overtuigt.
Het nummer beweegt zich traag en zorgvuldig. De productie is verfijnd, bijna minimalistisch, met genoeg ruimte om elke nuance te laten landen. Geen grote uithalen, geen drama. Alles is gecontroleerd, beheerst, precies afgewogen. Dit is popmuziek met etiquette.
Paradis’ stem is het hart van het lied: laag, kalm, doorleefd. Ze zingt niet om te verleiden, maar om te vertellen. De tekst over de “stekels van het hart” klinkt niet bitter, niet sentimenteel — eerder accepterend. Liefde doet pijn, ja. Maar dat is geen reden om harder te zingen.
Juist die terughoudendheid maakt indruk.
Dit is geen lied dat je omver wil blazen. Het wil blijven staan.
“Les épines du cœur” is daarmee een voorbeeld van hoe popmuziek kan rijpen zonder haar schoonheid te verliezen. Geen jeugdige onschuld meer, geen nostalgische glans — maar klasse. En die hoor je in elke seconde.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★½☆
Cijfer: 8,6
Elegant, stijlvol en volwassen poplied dat laat horen hoe mooi groei kan klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten