Je komt niet ongestraft aan “Vienna”. Dat nummer is cultureel erfgoed, een soort emotionele rotonde waar iedereen ooit langs is gereden. Dus als er dan een Alternative Version opduikt, is de eerste reactie terecht wantrouwen. Maar hier gebeurt iets interessants: deze versie wil niet beter zijn dan het origineel — alleen anders.
Waar de bekende versie majestueus en strak is, voelt deze alternatieve benadering losser, menselijker. De contouren zijn hetzelfde, maar de belichting is zachter. Minder marmer, meer adem. Synths klinken iets minder gepolijst, de dynamiek is minder ceremonieel, en precies daardoor komt de melancholie dichterbij.
Midge Ure’s stem staat hier minder op een sokkel. Hij zingt niet tegen de stad, maar in haar. De emotie voelt minder iconisch, maar wel persoonlijker — alsof “Vienna” even geen monument is, maar een herinnering. Het refrein verliest niets aan kracht, maar wint aan intimiteit.
Het knappe van deze versie is dat ze het origineel niet ondermijnt, maar aanvult. Geen revisionisme, geen modernisering om de modernisering — eerder een voetnoot met gevoel. Voor wie “Vienna” al decennia kent, voelt dit als een ander hoofdstuk in hetzelfde boek.
Eindoordeel
Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,6
Een respectvolle, sfeervolle herinterpretatie die het origineel laat ademen.
Hit score: 5,5
Geen hit (en dat hoeft ook niet).
Wel een prachtige vondst voor liefhebbers en late avonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten