Through The Veil klinkt alsof het per ongeluk via een zwartfluwelen tijdmachine uit 1984 in 2025 is beland. Synths huilen, de baslijn rolt traag als een rouwstoet door een mistig landschap, en de zang is alsof iemand met een trenchcoat en zwaar liefdesverdriet net uit een gothclub is gestapt.
The Awakening doet niet aan ironie of relativering. Dit is pure, onversneden new wave. Ernstig, dramatisch, zwartgelakt. En dat is verrassend verfrissend in een tijd waarin zelfs verdriet nog gepresenteerd wordt met een knipoog.
cijfer: 7.8
Hitpotentie: 4.2 – Te duister voor Sky Radio, te serieus voor Spotify-hits, maar perfect voor mensen die vinden dat er tegenwoordig te weinig wordt gehuild in leer.
De Sound: The Cure met extra eyeliner en een rookmachine
De productie is klassiek: zware reverb, slepende drums, hoekige gitaartjes en een synthlaag die klinkt alsof hij door een kerkraam komt. Denk: Sisters of Mercy, Clan of Xymox, of dat ene nummer op je mixtape dat je alleen ’s avonds durfde op te zetten.
De Tekst: mysterie, schaduw, en onuitgesproken pijn
Natuurlijk gaat het over wat “achter de sluier” ligt. De liefde, de dood, het vergeten — of misschien gewoon een relatie die eindigde met een dramatische Facebookstatus. Je hoeft het niet precies te begrijpen, zolang je het maar voelt. En dat gebeurt.
Het Oordeel: zwaar op de maag, maar precies goed voor nachten zonder maan
Als Through The Veil een persoon was, is het iemand die op een begrafenis verschijnt in volledig zwart fluweel en daarna drie uur zwijgt in de hoek — maar wel indruk maakt.
Cijfer: 7.8 – Through The Veil is eerlijke, ouderwetse new wave met ballen. The Awakening kijkt niet om, trekt geen grappen, en levert een brok gothic romantiek af zonder excuses.
Hitpotentie: 4.2 – Niet gemaakt voor de massa. Wel voor de mensen die hun gevoelens onder een laag rook houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten