Cijfer: 9.0
Hitpotentie: 4.0 – Te goed voor de massa, te theatraal voor mensen zonder gevoel voor tragikomisch spektakel.
Bij Sparks weet je nooit of je moet huilen of lachen, en Drowned In A Sea Of Tears duwt je daar genadeloos tussenin. De titel klinkt als een hyperdramatische soap, maar wat je krijgt is een muzikaal miniatuurstuk: compact, scherpzinnig en vol zelfbewuste tragiek. Ron Mael speelt piano alsof hij zijn piano haat, en Russell zingt alsof hij net is achtergelaten — in een operette.
De Sound: droefheid met flair
Alles klopt: de piano’s, de orkestrale flair, de vocalen die balanceren tussen camp en pathos. Het is overduidelijk Sparks, maar dan met net wat minder synths en net wat meer tranen — of in elk geval de suggestie daarvan. Je ziet het decor al voor je: een eenzame spotlight, een sigaret, een gebroken wijnfles. In majeur.
De Tekst: zelfmedelijden op niveau
Ze verzuipen in tranen, jazeker. Maar met stijl. Geen wanhopig gesnik, maar elegant lijden. Elke zin is een zucht met scherpe randjes. Een lofzang op ongeluk, met een glimlach die te breed is om nog oprecht te zijn. En dat maakt het des te mooier.
Het Oordeel: cabaret voor melancholici
Als Drowned In A Sea Of Tears een persoon was, is het iemand die huilend op een podium staat, applaus ontvangt — en dan nog eens buigt.
Cijfer: 9.0 – Drowned In A Sea Of Tears is een meesterwerkje in theatrale droefenis. Een song die alles overdrijft, maar nooit zijn geloofwaardigheid verliest. Alleen Sparks komt daarmee weg. En gelukkig maar.
Hitpotentie: 4.0 – Te intens voor radio, te briljant voor de achtergrond. Een nummer dat niet vraagt om aandacht, maar om bewondering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten