Shivers van The Royston Club is precies wat de titel belooft: een rilling, maar dan meer van herkenning dan van opwinding. Britpop 2.0, zonder de coke en de arrogantie, maar met genoeg twang en energie om een hele pub mee te krijgen.
Het nummer jaagt vrolijk vooruit met gitaren die klinken alsof ze haast hebben en een zanger die klinkt alsof hij al weet dat deze relatie toch in tranen gaat eindigen. Geen wereldschokkende vernieuwing, geen poëzie, maar wel een instant stoot adrenaline. En soms is dat gewoon precies genoeg.
Cijfer: 7.5
Hitpotentie: 7.9 – Perfect festivalmateriaal. Pints in de lucht, schorre kelen na twee minuten. Geen klassieker, wél een gegarandeerde crowdpleaser.
De Sound: opgefokte gitaren en oprechte onzekerheid
De band jaagt door het nummer als een voetbalteam dat weet dat ze de finale nooit gaan halen, maar wel elke meter gras kapot wil lopen. Die energie werkt aanstekelijk, zelfs als de songstructuur het wiel niet bepaald opnieuw uitvindt.
De Tekst: liefdesverdriet met noppen onder de schoenen
Het gaat over voelen, missen, verkrampt verlangen. Alles is al eens gezegd, maar hun oprechte “wij menen dit echt hoor!”-houding maakt dat je het ze vergeeft.
Het Oordeel: chaotisch charmant en precies rauw genoeg
Als Shivers een persoon was, is het iemand die je midden in de nacht belt met de vraag: "Kom je mee? We gaan nergens naartoe, maar het wordt geweldig."
Cijfer: 7.5 – Shivers is niet vernieuwend, niet briljant, maar wel verdomd lekker. Soms wil je geen nieuwe liefde, maar gewoon iemand die de juiste akkoorden ramt.
Hitpotentie: 7.9 – In Engeland gegarandeerd op de radio tussen Sam Fender en een pint bier. Hier iets minder vanzelfsprekend, maar wie weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten