ijfer: 8.8
Hitpotentie (toen): 3.4 – Acht minuten bezieling, dus per definitie kansloos op de radio.
Time It’s Time is de afsluiter van The Colour of Spring, en dat voel je. Geen haast, geen hitdrang, alleen acht minuten lang muzikale bezinning — langzaam opgebouwd, zonder climax, en juist daardoor zeldzaam krachtig.
Mark Hollis zingt alsof hij weet dat het antwoord niet komt, maar het zingen toch helpt. Je voelt het gewicht van tijd — en het loslaten daarvan.
De Sound: langzaam ontwaken in acht minuten
Synths die zich als ochtendnevel aandienen, gitaarflarden die niets willen forceren, en drums die klinken als kloppende polsen in meditatie. En dan dat koor in de laatste minuten: alsof iemand je zachtjes naar het einde begeleidt — zonder dat je in de gaten hebt dat het al begonnen is.
De Tekst: eenvoudig, maar existentieel
“Time, it’s time,” zegt Hollis. Geen uitleg. Geen uitroep. Gewoon de woorden laten vallen zoals je dat met bladeren doet. Het is poëzie zonder franje — en daarmee misschien wel het eerlijkste wat je kunt zingen.
Het Oordeel: de schoonheid van het wachten
Als Time It’s Time een persoon was, is het iemand die naast je zit, niets zegt, en na acht minuten opstaat — net voordat jij een vraag wilt stellen.
Cijfer: 8.8 – Acht minuten langzaam verdwijnen in een lied dat niets belooft, maar alles insluit. Talk Talk op z’n diepst. Geen muziek meer, eerder een overgave.
Hitpotentie: 3.4 – In 1986 al te lang, te stil en te spiritueel voor airplay. In 2025? Tijdloos. Mits je die tijd ook echt neemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten