Final Exit van The Pale White is Britpop zoals Britpop bedoeld is: grootse gitaren, een zanger die klinkt alsof hij óf gaat vechten óf gaat huilen (of allebei), en een refrein dat voelt als een mokerslag op je ziel — maar dan ritmisch. Dit is geen nostalgisch geneuzel, maar een frisse schop onder de kont van iedereen die dacht dat catchy gitaarmuziek dood was.
De band ramt door het nummer heen met zoveel overtuiging dat je bijna vergeet dat we 2025 zitten en niet midden jaren '90 in Manchester. Je ruikt de natgeregende leren jacks en halflege pintglazen gewoon.
Cijfer: 8.3
Hitpotentie: 7.8 – Op festivals gegarandeerd meebrullen. Op de radio? Minder zeker, tenzij iemand weer een soundtrack zoekt voor een serie over verloren jeugd.
De Sound: brullende gitaren, bonkende drums, gebalde vuisten
De productie is ruw maar helder. De gitaren scheuren, de drums donderen en de zang heeft precies die hese woede die Britpop ooit groot maakte. Alles klopt — zelfs de clichés.
De Tekst: alles of niets
"If this is my final exit, I'll go down fighting." Geen poëtische diepzinnigheid, maar pure oerkracht. Soms moet muziek niet fluisteren, maar gewoon schreeuwen.
Het Oordeel: geen nieuw begin, maar een glorieuze herhaling
Als Final Exit een persoon was, is het iemand die te veel heeft gedronken, te hard zingt, maar wél iedereen meeneemt in zijn val.
Cijfer: 8.3 – Final Exit is alles wat Britpop goed maakt: groot, emotioneel, schaamteloos en meeslepend. The Pale White herinnert ons eraan waarom we ooit allemaal dachten dat muziek de wereld kon veranderen.
Hitpotentie: 7.8 – Geen wereldhit, maar wél een klassieker in de harten van iedereen die nog weet hoe een gitaar moet klinken als hij pijn doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten