Cijfer: 5.2
Hitpotentie: 8.4 – Spotify vreet dit op als havermelk bij de koffie.
Oceans is het muzikale equivalent van een gladde spiegel waarin je jezelf ziet huilen zonder te weten waarom. Jacob Lee zingt prachtig, met trillende uithalen, perfect geplaatste ademteugen en het charisma van een gecaste hoofdrol in een Scandinavisch drama waar niets gebeurt behalve voelen.
De Sound: softpop met wasverzachter
Zachte piano, net geen strijkers, en een productie zo gestroomlijnd dat zelfs de stilte tussen twee noten glimt. Alles is klinisch mooi. Maar je mist de vlek. De krak. Iets dat schuurt. Iets dat leeft. Dit is een nummer dat zich gedraagt alsof je kwetsbaarheid kunt plannen in Excel.
De Tekst: emoties uit het standaardpakket
Het gaat over water, golven, liefde, verlies — natuurlijk. Alles wat diepgang suggereert, maar nergens echt naar beneden duikt. Je hoort hem zingen met passie, maar je weet ook: dit is niet voor iemand. Dit is voor iedereen. En daardoor voor niemand.
Het Oordeel: eenmans-Songfestival zonder choreografie
Als Oceans een persoon was, is het iemand die prachtig glimlacht terwijl je uit elkaar valt. En daarna zegt: “Bedankt voor het luisteren.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten