cijfer: 7.9
Britpop-verlangen: 8.5 – Melodieus mokkend met een leren jas aan.
What It Takes opent met een gitaarlijn die verdacht veel doet denken aan Bitter Sweet Symphony die een halve pil heeft genomen en besloten heeft om liever stilletjes te glanzen dan te schreeuwen. De stem is precies goed: net breekbaar genoeg om je te laten twijfelen of hij het meent. Spoiler: dat doet hij.
De Sound: opgepoetst britrock met net genoeg rafelrand
Alles klinkt herkenbaar, maar niet uitgekauwd. De drums stuwen zonder te jagen, de gitaren zijn weids maar blijven netjes binnen de perken, en het refrein grijpt je precies op het moment dat je dacht dat het nummer zich zou verliezen in zichzelf.
De Tekst: een poging tot eerlijkheid in vier minuten
Er zit iets oprechts in de vraag What it takes — alsof iemand eindelijk wil toegeven dat hij het zelf ook niet meer weet. Geen poëzie, geen metaforen, maar zinnen die je in een WhatsApp zou kunnen typen en dan niet durft te versturen.
Het Oordeel: geen revolutie, maar wél een fijne echo van betere tijden
Als dit nummer een persoon was, is het iemand die met een koptelefoon door de regen loopt, naar boven kijkt en denkt: het zal wel weer even duren, maar dit helpt alvast een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten