Er zijn zangers die zingen, en er zijn zangers die orakelen. De frontman van Golden Apes valt duidelijk in de tweede categorie. Een stem die klinkt alsof hij al drie eeuwen weet dat het niet goed afloopt, maar toch elke avond op het podium klimt om het nog één keer te vertellen.
The Highest Point is donkere romantiek met een leren jasje en een afgemeten houding. Denk: Nick Cave, maar dan na een nacht in Berlijn, met minder bijbelverwijzingen en iets meer haarlak.
Cijfer: 7.8
Donkertegraad: 8.9 – Zwarte eyeliner is hier geen mode, maar een levenshouding.
The Highest Point is post-punk zonder haast. Alles schuurt, echoot en sleept. De gitaren klinken als kapotte TL-buizen in een verlaten fabriek, de baslijn is je laatste zekerheid en die stem… die stem is een soort goth-versie van je geweten.
De Sound: zwart leer op fluwelen tapijt
Golden Apes doet niets nieuws, maar wat ze doen, doen ze met overtuiging. De sfeer is dik, de melodie mysterieus, en de productie laat precies genoeg mist hangen om te blijven raden waar je bent.
De Tekst: vaag genoeg om diep te voelen
"The Highest Point" zou over ambitie kunnen gaan, of over de leegte na het bereiken ervan. Of gewoon over een berg in de regen. Maar eerlijk: het maakt niet uit. Alles wordt hier zó gezongen dat je het voelt voordat je het begrijpt.
Het Oordeel: stijlvol zwart, zonder cliché
Als dit nummer een persoon was, is het iemand die een sigaret opsteekt in de regen en zegt: ik geloof niet in toeval, en je gelooft hem meteen.
Cijfer: 7.8 – The Highest Point is een donkerromantisch hoogtepunt dat niet vernieuwt, maar wel overtuigt. Golden Apes graaft in het bekende, en komt toch met iets dat blijft hangen als een nachtmerrie in slow motion.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten