Cijfer: 6.4
Herkenningswaarde: 2/10 – Geen beatboxing, geen flirten met de muur. Wel stof afnemen op metaforisch niveau.
Chambermaid klinkt als een vergeten sprookje in de vorm van een monoloog. Vega zingt met haar bekende lichte, haast spreekstem, alsof ze niet echt wil opvallen. De melodie blijft netjes. Té netjes. Dit is geen Vega met een glinstering in haar ogen. Dit is Vega die je vriendelijk haar sleutelbos laat zien en dan het raam sluit.
De Sound: akoestisch, ingetogen, bijna te schoon
Geen beat, geen spanning, geen opbouw. Een simpel gitaarlijntje, wat sobere arrangementen — het voelt meer als luisterproza dan als lied. En dat is precies het probleem: het vertelt, maar het raakt je niet.
De Tekst: poëtisch, maar vergezocht
Ze zingt over een kamermeisje. Niet letterlijk, natuurlijk. Maar je merkt dat de symboliek je om de oren vliegt voordat je er iets van voelt. Vega is nog steeds een sterke tekstschrijver, maar in dit geval klinkt het meer als een literaire oefening dan als een song.
Het Oordeel: mooi gedaan, maar nergens echt spannend
Als Chambermaid een persoon was, is het iemand die prachtige verhalen vertelt op een verjaardag, maar net te lang doorgaat terwijl jij naar je jas kijkt.
Cijfer: 6.4 – Chambermaid is een keurig, literair liedje van Suzanne Vega, maar het mist de magie van haar klassiekers. Geen diner, geen muur, geen mystiek — alleen een perfect opgemaakt bed waar niemand meer in ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten