Cijfer: 6.8
Muzikale hygiëne: perfect. Hartslag: onder toezicht.
The Grass is Blue is geen revolutionair lied, en dat wil het ook niet zijn. Het is een netjes ingepakte ballade met een mooie titel die meer belooft dan het nummer uiteindelijk loslaat. Je luistert, knikt instemmend, en vraagt je daarna af waarom je het niet nog een keer wil horen. De emotie zit erin, maar ingeklemd tussen perfectie en voorzichtigheid.
De Sound: akoestisch, verzorgd, voorzichtig
Richard zingt zoals een nette jongen zingt: netjes. De gitaar tokkelt, het strijkje zwelt aan op de juiste momenten, en nergens wordt iets lelijk gezegd of gedaan. Het is een Spotify-perfect liedje, klaar voor de afspeellijst "Emotionele Zondagmiddag".
De Tekst: verdrietig op bestelling
De titel is een klassieke omdraaiing. "The grass is blue" — oftewel: alles voelt anders sinds jij weg bent. Mooi gevonden, maar het wordt daarna iets te voorzichtig uitgewerkt. Je voelt het verdriet, maar net niet diep genoeg om zelf iets te verliezen.
Het Oordeel: mooi, maar te veilig om echt te raken
Als dit nummer een persoon was, is het iemand die je troost met de woorden "het komt wel goed", en daar oprecht in gelooft — maar jou daarmee nét iets minder serieus neemt dan je verdriet verdient.
Cijfer: 6.8 – The Grass is Blue is een vlekkeloze ballade die het hart probeert aan te raken met handschoentjes aan. Keurig gezongen, prachtig geproduceerd, maar mist nét dat ene schrammetje waardoor het had kunnen blijven hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten